Afgelopen zaterdag, 22 september, stond ik aan de start van mijn laatste triatlon van seizoen 2018. Marlo en ik plannen ieder jaar aan het einde van het seizoen een mooie wedstrijd in het buitenland, dus ook dit jaar weer samen gezocht naar een halve triatlon.
Lac de Madine is een groot meer in Frankrijk, ergens tussen Metz en Nancy in de regio Meurthe – et – Moselle. Heeft een oppervlakte van 11km2 en is maximaal 14 meter diep. Tevens staat het bekend om het World cup carp fishing, wat ook dit weekend werd gehouden.
Marlo, Casper en ik zijn met een gehuurde camper donderdag al vertrokken, omdat de voorpret meestal nog leuker is dan de wedstrijd zelf. Op een prachtige locatie aan het meer konden we goed vertoeven. De voorinschrijving was vrijdagavond en hier hing een heel ontspannen sfeer. Niet het massale, maar gewoon persoonlijk en erg gezellig. Zaterdagochtend was men nog druk bezig met opbouwen van o.a. het parc fermee, en je kon je fiets met spullen er al plaatsen. Controle was niet echt nodig, dus een ieder kon erin en eruit, wat grappig is om te zien.
De start was om 10:00, maar ook hier maakt men zich niet zo druk, iedereen nog op het gemak inzwemmen, een korte briefing en een kleine toeter gaf aan dat we om 10:12 konden vertrekken voor 1,9 km zwemmen, 80 km fietsen en 20km lopen.
Zwemmen bestond uit 2 rondes, na 1 ronde een lange door het mulle zand strandgang, even om je heen kijken en weer opnieuw erin. Ik vind dit altijd wel prettig, korte onderbreking en na de super korte sprint van Nijmegen vorige week, merkte ik dat het mij nu gemakkelijk af ging. Tijdens het zwemmen nog even gedacht aan de 14 meter diepte en de enorme karpers die ze er hier vangen, echt mega grote karpers vangen ze hier.
Heerlijk, het fietsen kon beginnen. We hadden het parcours (aanlooproute van 7 km en dan 2 rondes) vrijdag al verkend, dat was wel handig. Met in totaal 825 hoogte meters is het prachtig fietsen. Goed te nemen beklimmingen en de afdalingen meestal overzichtelijk, zorgden voor afwisseling en soms even zware benen. Prachtige natuur waar het parcours was uitgezet. Bij de verversingspost stond men klaar met bekertjes water, banaan en chips. Dat is toch fantastisch! Op de terugweg naar het parc fermee werd ik bijgehaald door onze coach van het weekend, Casper, hij vroeg of ik Marlo had gezien? Getver, ik hoopte maar dat ie hem had gemist en dat er niets ergs was gebeurt. Bij het parc fermee zag ik Marlo staan. Hij had pech met zijn fiets gehad. Waarschijnlijk met zijn wiel ergens in geknald en hierdoor zijn velg kapot en kon zijn wiel niet meer langs zijn rem, dus helaas einde van zijn wedstrijd.
Het lopen bestond uit 1 ronde, om het meer. Normaal vind ik het wel prettig om 2-3 rondes te lopen, maar hier was de natuur zo mooi, dat ik heel blij was om het meer gelopen te hebben. Het was afwisselend; grind-, bos- en 1 track paden en constant veranderende natuur. Bij 6 en 13 km een verversingspost om even te drinken en in het Frans te worden aangemoedigd. Soms begeef ik mij helemaal alleen en volg ik de pijlen op de grond, dit is waarom ik triatlon zo mooi vind, in de natuur sporten. Ik merk dat het lopen niet makkelijk gaat, iedere stap kost moeite en ben al vanaf 3 km aan het aftellen, maar inmiddels weet ik dat ook dan de finish steeds dichterbij komt. Hardop vraag ik mijzelf af waarom ik niet heb gekozen voor de hobby carp fishing? Nog 4 km te gaan, in de verte zie ik de finish en ineens moeten we het bos in voor een extra lus, geen pad, wel een lint en wat platgetrapt gras van de voorgangers, ik kan hier echt van genieten. Misschien is het wel noodgedwongen of mijzelf beschermend, maar tijd en plaats boeien me niet. Ik ben blij dat ik dit kan doen, sterker nog: ik vind dat het juist hierom gaat.
Dennis
