Challenge Iceland, 23 juli 2017
De aanleiding
Hillie: Ik ben in 2010 en 2013 naar IJsland geweest. Land van vuur (geothermische gebieden met geisers en warme riviertjes, vulkanen en lavavelden) en water (gletsjers en grote watervallen), ruig en verlaten. Een prachtig land met bijzondere natuur. Dat zou Niek ook eens moeten zien.
Niek: Ik ontvang de mails van Challenge family. Zij kondigden een nieuwe triathlon aan in IJsland, in 2016 voor het eerst georganiseerd. Ik stuur Hillie voor de fun een screenshotje van deze Challenge.
Hillie: Ik app Niek gekscherend terug als jij in IJsland een hele gaat doen, dan doe ik wel een halve. Niek Appt terug dat we dan allebei een halve gaan doen want er is geen hele. Shit, ik ben erin geluisd. Ik ga een halve doen…
Voorbereiding
Hillie: Als je een halve doet, doe het dan goed. We schrijven ons in voor de marathon van Rotterdam, dan moeten we wel lopen in de winter. Dan trainen we door voor de Roparun dus met de loopkilometers zit het wel goed. Eind april start het fietsen serieus. We gaan een week fietsen in Fuerteventura (aanrader!). Aan het eind van de week ben ik wel in paniek. We hadden een pittige fietstocht gereden van zo’n 80km en een stukje klimmen met 23%. Ik ben helemaal verrot. In het parcours van IJsland zal ook zo’n stukje zitten, hoe ga ik dat in hemelsnaam halen en dan ook nog lopen daarna?! Nouja, doortrainen dan maar… We bezoeken vrij trouw twee keer per week de zwemtraining. De website van de Challenge Iceland zegt dat het zwemwater in juli tussen de 12 en de 16 graden zal zijn. Van Janna krijg ik tips over zwemmen in ijskoud water en ik mag haar neopreen
(hand)schoentjes lenen. Thuis douche ik elke keer af met koud water. Dan kan mijn lichaam vast een beetje wennen.
Niek: dat doe ik dus niet…
Hillie: Hoe dichterbij de triathlon komt, hoe meer ik er tegenop zie. Het wordt koud, het is ver, het is in je eentje… pffff. Er is een besloten Facebook pagina voor de deelnemers van deze wedstrijd. Leuk om te zien wie er mee doen en waar de atleten vandaan komen. Maar er is ook berichtgeving over trainingen van anderen. Ojee, doe ik wel genoeg?
Hillie: Tot nu toe verloopt mijn triathlon carrière zonder enige inname van gelletjes. Normaal ga ik voor krentenbollen, bananen en stroopwafels.
Niek: hevige discussies volgen. Een halve banaan in een boterhamzakje meenemen?! Nee joh, gelletjes!
Hillie: ik kom tot de conclusie dat ik wel erg veel zou moeten meenemen op de fiets voor een halve. Dus dan maar over op gelletjes en energierepen. Tijdens het oefenen valt alles goed maar niet alles is even makkelijk weg te krijgen dus het worden gelletjes op de fiets.
Hillie: De week voor de triathlon doe we zeker niet aan taperen. We zijn namelijk verhuisd. Inpakken, sjouwen, schoonmaken, uitpakken, klussen. Het zijn lange dagen en hard werken. Echt een optimale laatste voorbereiding dus.
Vertrek
Hillie: Tijd om in te pakken. We hebben een mail van Challenge Iceland gekregen dat het weer in IJsland alle kanten op kan gaan. Ik besluit álles aan triathlonkleding mee te nemen dat ik mogelijk nodig heb. Voor elke weersomstandigheid. Dan zie ik daar wel wat ik aandoe.
Niek: Ik pak gewoon mijn trisuit in. En fietssokjes, voor als het toch wat koud is.
Hillie: Een laatste obstakel in de voorbereidingen: hoe krijg je je fiets in IJsland? Ik mag de fietskoffer van Tineke (vd Berg) lenen, erg fijn. Maar wat een groot ding joh. Hij komt tot m’n heupen. Je zou er maar mee in de trein moeten. En dan is de lift op het station natuurlijk kapot. Maar uiteindelijk arriveren de koffer en ik ruim op tijd op Schiphol.
Niek: zo’n fietskoffer (die van Mark, bedankt!) is inderdaad een groot ding. “Haal wel je trappers eraf, naar achter draaien is los”, hoor ik hem nog zeggen… Om twaalf uur ‘s avonds, na twee uur zwoegen en een boel krachttermen verder, zijn de trappers nog steeds niet los. Note to self: koop nou eens goed fietsgereedschap. De fiets gaat kwaadschiks, met trappers, de koffer in.
Een dag vooraf…
Hillie: We hebben een autootje gehuurd en gaan het parcours verkennen met de auto. Aangekomen bij het meer waar we in zullen zwemmen schrik ik wel: die golven! Nouja, dat zien we morgen wel. Ik denk dat ik het een fijn fietsparcours vind. Het loopt langs een baai, 45km heen, keren en dan weer terug. Veel op en af maar niet té en ook geen enge bochten. En een prachtige omgeving dus er valt wel wat te kijken onderweg.
Niek: leuk, golven! Ik ken de verhalen van de Frysman en zwemmen in het IJsselmeer. Dit zal wel soortgelijk zijn toch?
Niek: In een hotel in Reykjavik is de expo. Mijn verwachtingspatroon ligt hoog door de Rotterdam marathon expo, maar ik denk dat deze wel kleiner is. Ik word niet teleurgesteld; deze expo verhoudt zich tot de Rotterdam marathon expo als het aantal inwoners van Ijsland tot dat van Nederland.
Hillie: na de expo volgt nog een persconferentie, een briefing en een pasta party. Leuk om zo eens mee te maken allemaal. De sfeer is ontspannen en IJslanders (of in ieder geval de racedirector) zijn echt grappig. Zo vertelt hij ons dat we niet bang moeten zijn voor laag-overvliegende vogels. We hebben immers een helm. “So just bounce them”.
Race day
Niek: Op racing day ben ik bij aankomst op het terrein relaxed. Ik heb er zin in. Ik vervloek de wind, omdat er daardoor bijna geen muziek te horen is.
Hillie: Ik voel me nerveus. Als we aankomen wappert en klappert alles van de wind. En nog steeds die golven in het water. Ruud de Haan (de Nederlandse speaker ja) roept alle atleten bij elkaar. Hij vertelt dat er is besloten om het zwemparcours te wijzigen. We moeten 1,5 km van de wisselzone weglopen. Daar gaan we het water in en we hoeven alleen maar (met wind mee) terug te zwemmen. Ok, dat klinkt goed. Dan noemt Ruud de watertemperatuur: waar je erin gaat is het 10,5 graad. En later zal het 12,5 graad worden. Waaaat?! Vorige week was het nog 14,9 graden… Nou ja niets aan te doen. Ook wel typisch voor deze wedstrijd: het nieuws wordt zonder morren geaccepteerd en we
wandelen op ons gemak naar de zwemstart waar iedereen zich in de luwte kan omkleden. Jammer genoeg zijn de neopreen handschoenen verboden, dus ik houd het bij de schoentjes. En een shirt onder m’n wetsuit zodat het water niet gaat golven. En twee badmutsen natuurlijk. En nog wat extra vet op m’n polsen. En voor de zekerheid ook maar in m’n oren. En… nu moet ik er echt in.
Niek: ik doe maar een extra swimcap aan en twijfel vooral of ik een donker of transparant brilletje op doe.
Zwemmen
Hillie: Door de schoentjes voel ik nog niet direct de kou en we staan tot ons middel in het water bij de startlijn. So far, so good. En het startsignaal komt snel. In het begin denk ik dat het nog wel te doen is. Halverwege kijk ik even op en krijg ik een kleine hyperventilatieaanval van de kou. En dan komen de golven… Ik wilde even opgeven maar bedacht me dat het net zo lang duurde voor er een kano bij mij was dan als ik verder zwom naar de finish. Optie 2 dan maar. Maar wat was het koud en moeilijk. En met deze wind mee geeneens een PR op de 1500m.
Niek: Bij inlopen van het water ben ik jaloers op Hillie maar heb ik ook met ‘r te doen. Enerzijds omdat ze zich weer eens veel beter heeft voorbereid dan ik, maar ook omdat het water echt heel koud is. Ik houd me groot, geef ‘r nog een kus, en duik het water in. De golven nemen toe en regelmatig word ik opgetild, en hoe goed mijn catch ook wel of niet is, met lucht pakken ga je niet hard vooruit. Gelukkig kan ik door het heldere water de benen van mensen voor me volgen.
Omkleden
Hillie: Ik kon echt alleen maar klappertanden. En verder niets. De tent waar je in kon omkleden had maar twee zijwanden. Dus de wind waait er snoeihard doorheen. Ik moet er niet aan denken om met deze wind in natte kleding op de fiets te zitten dus ik ga me volledig omkleden. Een vrijwilliger houd dan een handdoekje voor je, maar om nou te zeggen dat je lekker uit de wind staat… nee niet echt.
Kortom, het kostte me 14 min om van tenue te wisselen. Ik ben niet echt trots op deze wisseltijd maar ja… die kou.
Niek: ik kom met rode voeten het water uit en ben toch blij met mijn fietssokjes. Na goed afdrogen doe ik toch maar een shirtje aan met lange mouwen, dat ik last minute had ingepakt.
Fietsen
Hillie: 8 kilometer verkleumd op de fiets, daarna ging ik wat meer ontdooien. Jammer genoeg trekt de pijn in mijn rug niet weg dus daar moet ik het 90km lang mee doen. Wat een mooi mooi mooi parcours. En ook goed asfalt. Die wind is wel echt pittig. Als ik nog 12,5 km moet tot het keerpunt dan kom ik Niek tegen. Hij zwaait enthousiast en zoeft voorbij. Wow, hij ligt dus 25 km voor op mij. Na het keerpunt komt de wind tegen. Om mij heen gaan diverse atleten langzamer dan ik tegen de wind in. Want het is wel pittig maar ik heb geoefend langs de waterweg naar Hoek van Holland. Dus ik haal zelfs mensen in. Ha! De ouders van Niek, mijn moeder en zusje rijden met de auto steeds een stuk vooruit en blijven dan wachten tot ik voorbij kom. Dus ik heb fans onderweg, erg leuk. Ik neem
trouw m’n gelletjes en kom na vier uur fietsen weer bij de wisselzone.
Niek: het fietsen gaat geweldig en ik heb het niet koud. Ik kijk continue om me heen en geniet van het landschap. Het is wel veel schakelen en goed rekening houden met de wind. Op een gegeven moment zie ik een atleet voor me wild slingerend over de weg gaan, en de atleet direct voor me zelfs volledig van de weg geblazen worden en in de berm belanden. Dicht achterwiel, met deze wind, sukkel! Tegelijkertijd begin ik ook te slingeren en ik kan nog net op tijd mijn hele stuur vastpakken. Achteraf hoor ik dat er zelfs een PRO atleet gevallen was door de wind en naar het ziekenhuis moest. Ik ben wel erg geschrokken, en ik hoop dat Hillie deze bocht veilig doorkomt! Ik ben dan ook vreselijk opgelucht als ik haar onderweg tegenkom, vrolijk lachend, stevig ingepakt, maar ook lekker doortrappend.
Hillie: Niek heeft het achteraf over een moeilijke bocht met veel wind. Ik had 90km lang wind. Ik heb echt geen idee over welke bocht hij het precies heeft. Maar ik ben er blijkbaar goed doorheen gekomen.
Lopen
Niek: Bij de wissel naar het lopen trekt iemand mijn fiets uit mijn hand en hangt deze voor me op. Ook mijn fietsspullen worden voor me opgeruimd. Wat een service! Ik ga op weg en hoop dat ik nu even van die wind verlost ben. Dat blijkt ijdele hoop. Wind je niet zo op, Niek, zeg ik nog semi-grappend tegen mezelf. Je moet toch wat om die 21 km door te komen? De laatste kilometers zijn rechtdoor en naar beneden, naar de finish.
Hillie: Weinig atleten om mij heen dus ik kan helemaal op mijn eigen tempo het lopen beginnen. Twee rondjes van 10 km. Ik kom Niek in mijn allereerst kilometer tegen, die weet in ieder geval dat ik ook het fietsen heb gehaald. Eigenlijk gaat het wel steady. Ik voel me goed, genoeg energie. Alleen die wind… Ach, wat je tegen krijgt, krijg je ook mee. Het tweede rondje stop ik voor de zekerheid bij de verzorgingsposten, het zou toch jammer zijn als je de laatste vijf kilometers alsnog de man met de hamer tegenkomt. En ik moet en zal níet wandelen maar rennend over de finish komen. Ik weet niet of het vooraan in de race ook zo gaat, maar in de achterhoede moedigt iedereen elkaar aan. Best stimulerend om met gelijkgestemden op het parcours te zitten.
Finish
Hillie: Gelukt! Na 7.07u ben ik er eindelijk. You are a viking is met een dag als vandaag toch best wel passend. Achteraf horen we dat het vandaag windkracht 6 was, met vlagen windkracht 8. Nou dat verklaart wel waarom het op sommige momenten toch wel bikkelen was. Ik heb die medaille wel verdiend. Ik hoor dat Niek derde is. Hoe gaaf! Ik ben supertrots. We sluiten de dag af met de medailleceremonie en kijken terug om een geweldige dag. Wie start er volgend jaar en wil er ook een Viking worden?
