Wat maakt de Frysman zo mooi? Het enthousiasme van vrijwilligers en deelnemers, de perfecte organisatie, het schitterende Gaasterland, het imponerende IJsselmeer, de kleinschaligheid? Waarschijnlijk een optelsom van deze zaken.
Hoe dan ook: ik besluit na twee geslaagde deelnames aan de Frysman (2015 en 2016) dit jaar (2017) me aan te melden als vrijwilliger. “HeldenHelper” heet dat op z’n Frysmans, want al zijn het nuchtere Friezen, gevoel voor drama en heroïek is de organisatie niet vreemd.
Op het laatste moment krijg ik gezelschap van TVR-maat Werner Urbanus die het ook wel een uitdaging vindt om eerst 180 kilometer achter de meute aan te fietsen en de volgende dag vanuit het Hoge Noorden naar het Vrije Westen terug te trappen (ongeveer 200 km).
Zo staan Werner en ik om 08.15 klaar op het Rea Klif in Warns. Beneden worstelen nog flink wat zwemmers met de golven van het IJsselmeer, maar de snelste deelnemers zitten al op de fiets. Sommige atleten kiezen voor een recreatieve wissel. Rustig de dijk oplopen, pak uittrekken, afdrogen, wc-bezoek, fietskleding aan, fietsschoenen aan, helm op, zwaaien naar familie en vrienden en de rest vriendelijk groetend om dan toch af te reizen richting Stavoren.
Lars De laatste zwemmer is Lars. Hij heeft zijn ontbijt door de deining niet binnen kunnen houden, vertelt een supporter van zijn vereniging (Triathlon Vereniging Hilversum). Lars neemt noodgedwongen zijn tijd met omkleden maar zodra hij op de fiets zit krijgt hij weer moed. Naar ik hoop mede door onze aanmoedigingen. In ieder geval gaat het met de minuut beter en na een half uur rijdt hij ontspannen een gemiddelde van 32 – 33 kilometer. Lars is “back on track”. Even later halen we de voorlaatste fietser in: Michiel.
Michiel We stellen ons aan Michiel voor als achterfietsers. Dat vindt hij wel gezellig. Michiel zit te genieten. Wat een schitterend landschap! Prachtig dat IJsselmeer! Geweldig mooi al dat groen! Maar Werner en ik kijken elkaar eens aan. Gaat het Frysmantechnisch gezien wel helemaal goed met Michiel? Hij rijdt 25 kilometer gemiddeld en begint in de eerste ronde al tekenen van stijfheid en zadelpijn te vertonen. Michiel vertelt dat hij twee dagen geleden besloten heeft om mee te doen. Er waren wat afzeggingen door blessures. “Maar houd je het wel vol?” vraag ik voorzichtig. “Dat gaat wel lukken” is het optimistische antwoord. We zitten dan op ongeveer 35 km. Maar wat Werner en ik gevreesd hadden gebeurt ook. Michiel vertelt even na het begin van de tweede ronde dat hij gaat stoppen.
Koers Wat nu? We hebben ongeveer een uur gefietst met een laag gemiddelde. De voorlaatste fietser zit dus een stevig eind voor ons. Tegengesteld gaan fietsen of stoppen en wachten tot iedereen passeert? Maar hoe weten we dan wie de laatste is? Er is maar één oplossing: zo hard mogelijk trappen om de voorlaatste fietser in te rekenen. Het is koers!
Werner is duidelijk de betere fietser en hij neemt me op sleeptouw. We halen verschillende fietsers in maar die zitten al in de derde ronde. En we zoeken iemand die in de tweede ronde zit. Uiteindelijk belanden we stayerend (maar wij leggen hem uit wie we zijn en waarom we het doen) achter een topper die met een gemiddelde van zo’n 37 km per uur over het parcours dendert. Tot we bij Lineke aankomen.
Lineke Lineke maakt zich zorgen. Ze komt uit het ultralopen vertelt ze, dit is haar eerste triathlon en dan maar meteen een hele en heeft nog nooit zo ver gefietst. “Ik ben bang voor de vierde ronde.” “Waarom dan?” “Dan krijg ik pijn in m’n kont”. “Dat krijgen we allemaal Lineke!” Lineke trapt veel te zwaar. Op advies van Werner schakelt ze wat en er gebeurt een Frysmanwonder. Lineke begint op souplesse te fietsen. Haar gemiddelde gaat omhoog naar 30 km en ze krijgt weer moraal. Wij kijken elkaar maar weer eens aan. “Dat komt wel goed met Lineke…” En dat klopt want Lineke haalt Arjen in.
Arjen Relaxte gast die Arjen. Hij wijst op z’n hartslagmeter en zegt dat alles naar wens verloopt. Leuk dat we er zijn maar hij heeft ons niet nodig. Hij vindt het wel vervelend om te horen dat hij de laatste fietser is. (Achteraf gezien hebben we Peter gemist en is Arjen inderdaad niet de laatste. Sorry Peter! Sorry Arjen!) Arjen neemt gewoon de tijd voor het fietsen. Mooie wedstrijd, die Frysman. Komt goed. Arjen is Zen. En dan halen we Leendert-Jan in.
Leendert-Jan Leendert-Jan zit op een prachtige fiets, maar het is geen racefiets. Een Santos Lite met een Rohloffnaaf en riemaandrijving. Leendert-Jan is ook wel een beetje Zen. Hij vertelt over de fietsetappes die hij met zijn zoon afwerkt richting Rome. Elke zomer een stukje. Ze zijn er nu bijna want dit jaar fietsen ze door Toscane. Ik moet denken aan het boek “Op de fiets naar Rome en niet terug” van Ilja leonard Pfeijffer waarin de ongetrainde dichter in gesprek gaat met de heuvels volgens de Aikido-filosofie. Aikido betekent zoveel als “de weg (do) die leidt tot een ontmoeting (ai) met de ziel (ki)”. Ja, dan moet je het boek maar lezen.
Leendert-Jan is lid van Triathlon Vereniging De Bollenstreek die met een grote afvaardiging naar Warns is afgereisd. Triple Frysman Ben Schell is daar ook lid. Ik durf Leendert-Jan niet naar zijn leeftijd te vragen maar hij is geen 20 meer. “Wat een prestatie van deze man” schiet er door me heen. Werner en ik hebben nog wat water en banaan over en dat waardeert Leedert-Jan wel. Hij zit er ondertussen behoorlijk doorheen maar het Rea Klif komt in zicht en hij kan eindelijk zijn Santos parkeren en de loopschoenen aantrekken. Nog een marathonnetje…
Nog 1 rondje dan Werner heeft Ironman Maastricht nog op het programma staan en hij wil nog een stukje lopen als training. We doen één rondje van 7 km op een tempo van 5.30 de km (ca. 11 km/uur). De meeste andere atleten gaan (een stuk) langzamer. Niet verwonderlijk want sommigen zijn al een flink eind op streek met de marathon. Hier en daar is het Grote Lijden begonnen.
Bier en worst en aikido We stoppen ermee. Een koud biertje met een broodje worst brengen ons weer terug op aarde. Maar het was mooi. Het enthousiasme van vrijwilligers en deelnemers, de perfecte organisatie, het schitterende Gaasterland, het imponerende IJsselmeer, de kleinschaligheid. Maar ook het doorzettingsvermogen en de motivatie van de paar deelnemers die we als achterfietsers iets beter hebben leren kennen en waarderen. Bedankt Lars, Michiel, Lineke, Arjen en Leendert-Jan. Ai-ki-do.
Reinard Maarleveld
Foto: Reinard (links) en Werner (rechts) achterfietsers bij de Frysman 8 julli 2017
