Januari 2015:
Het plan om een volle Ironman dit jaar te gaan doen was al eerder in mijn hoofd opgekomen na de halve triathlon in Luxemburg. Maar het moest dan nu wel serieuzer aangepakt worden en werd ik dus proeflid bij TVR. Daar bij de eerste looptrainingen hartelijk verwelkomt door iedereen en na het eerste zwemmen meteen echt lid geworden.
Ik schrijf mijzelf in voor de wedstrijd in Zurich.
Maart 2015:
Het wordt steeds meer bekend dat er een Ironman in Maastricht gaat komen. Een thuiswedstrijd leek mij leuker dus de inschrijving omgezet.
Mei/April/Juni 2015:
Veel aan het trainen, helaas niet bij en met mensen van TVR door alle drukte en stress op werk. Maar het trainingsschema goed vast kunnen houden met veel fiets evenementen zoals de klimclassic, Limburgs Mooiste, maar ook twee halve namelijk in Ironman 70.3 in Luxemburg en ICAN halve Amsterdam.
Zondag 26 juli:
Samen met een collega het parcours verkend om een goed idee te krijgen wat mij te wachten zou staan volgende week. Op zich viel het wel redelijk mee, alleen die Geulhemmerweg en Cauberg vind ik echt wel taai.
Vrijdag 31 juli:
Op naar Maastricht om in te checken in het hotel en dan begint de verdere spanning al op te lopen. Overal om je heen zie je mensen met triathlonfietsen of de rugzakken die je krijgt bij de registratie of bij het hotel een lobby vol met atleten en supporters, etc etc. Je merkte gewoon en buzz in de stad. Andere rare kleine dingetjes werken daar ook aan mee, bijvoorbeeld bij inchecken in het hotel dat ze je vertellen dat het ontbijt op zondag al om 5 uur open zou zijn anders dan de normaliter 7 uur.
Snel naar de briefing toe gegaan en daar het standaard verhaal gekregen over wat je wel en niet mag doen. Het meest relevante wat ik te horen kreeg en blij was om te horen was dat ze op een plek in het fietsparcours een fly-over hadden gemaakt omdat er een punt was dat je elkaar zou kruisen.
Ik had me al afgevraagd ze daar zouden doen want je komt hier van rechts, dan moet je naar rechts afslaan en een klein rondje links naar de Cauberg doen en dan kwam je weer hier op de weg om recht door te gaan. Maar ze hadden dus een speciale constructie neergezet.
Verder vrijdag de registratie gedaan wat allemaal heel soepel en makkelijk ging. Toen langs het zwemparcours gelopen, ook daar weer kwam ik veel van de atleten tegen. Visualiseren van het parcours, meten hoe ver het van de ene naar de andere brug is etc etc.
Langzaamaan begon de stress ook steeds meer weer toe begon te slaan. Dus die avond al bij iedere van de drie tassen die ik moest gaan inleveren zaterdag de dingen neergelegd die ik in die tassen moest doen. Fietsschoenen, hardloopschoenen, kleding, gelletjes, etc etc
Daarna maar op bed gaan liggen om films te kijken. De titels Ironman en Ironman 2
Zaterdag 1 augustus:
Zaterdag erg vroeg wakker lichaam vol met stress, zo erg zelfs dat de tandpastatube niet de tandpasta bleek te zijn maar Voltaren. Oeps. Gelukkig ben je daar wel vrij snel achter.
Zaterdag beloofde een hele warme dag te worden dus besloot maar om ’s ochtends vroeg in de ochtend een stukje van het hardloopparcours te wandelen om een gevoel te krijgen hoe steil de heuvel zou zijn en ook om gewoon even wat te doen behalve op bed liggen en niks doen. De heuvel bij het huis van Andre Rieu bleek best wel een pittig klimmetje te zijn maar daarna gelukkig alleen een beetje glooiing tussen de huizen en door het weiland heen.
Verder het parcours door de stad gelopen en heerlijk genoten van het weer en alle mooie gebouwen.
Bij de finish ook nog even gekeken en daar waren ze nu begonnen met het opbouwen.
Daar sprak ik nog twee Spanjaarden die ook mee zouden gaan doen. De dame had al 6 Ironmans voltooid en de man 3. Ik vertelde dat het mijn eerste was en toen zeiden “ah you are very nervous right” Zeker weten ja! Ze gaven nog een paar tips over alles, zwemmen met vooral rustig aan gaan doen, fietsen moet je met je hoofd doen, en die marathon ja dat is gewoon van punt naar punt toe werken. Misschien het makkelijkste van aid station naar aid station.
Daarna weer even terug naar het hotel. Daar geprobeerd een klein beetje te slapen, helaas niet gelukt. Dus maar weer wat series en films liggen kijken.
Om drie uur naar het transitiegebied gegaan om daar de fiets en de wisseltassen in te checken en toen was het echt bloed en bloed heet. Ongelofelijk zeg. Dus maar even een boel lucht uit de banden laten lopen van de fiets (als die te warm worden kunnen ze zo maar knallen namelijk met de hoeveelheid druk die er normaliter op staat. Verder was het nog betrekkelijk rustig dus dat was mooi. Alles netjes opgehangen en dan weer terug naar het hotel om te relaxen.
Relaxen kwam er wel een beetje van met nog meer films en series kijken. Af en toe even naar buiten om eten te kopen en dan weer snel de hotelkamer in. De hele dag kwamen er van allerlei mensen berichtjes binnen met aanmoedigingen en succes wensen.
Voordat ik ging slapen raakte ik helemaal in paniek. Kon namelijk nergens het hardloophorloge vinden. Echt totale totale stress. Had ik hem in een van de tassen bij de wisselzone per ongeluk gedaan?, had ik hem in Rotterdam laten liggen? Dus de hele hotelkamer overhoop gehaald en na iets van 30 minuten gevonden onder een oranje stoffen stoel waar ik zeker al 10 keer had gekeken. Het horloge zelf is ook oranje dus dat was een klein beetje een excuus.
Zondag 2 augustus:
Ik werd om ongeveer kwart voor 4 wakker. Kon toen echt niet meer in slaap vallen, had namelijk de wekker gezet om kwart voor vijf. Maar de angst om me toch te verslapen, niet op tijd bij de start te zijn etc etc sloeg toe. Proberen een boekje te lezen en tot rust te komen maar goed dat wilde niet echt lukken. Kreeg nog een laatste berichtje om vooral proberen te genieten.
Om 5 uur naar het ontbijt toe. Daar zie je dan allemaal mensen in hun eentje zitten die helemaal in de focus zone bezig waren met het dingetje wat zij moesten doen qua eten.
Toen naar het transitiegebied gelopen en dan zie zo’n stroom van atleten zo vroeg in de ochtend naar een plek toe te zien lopen. Ongeveer 45 minuten bezig geweest met banden op pompen, omkleden naar wetsuit, bidons op de fiets stoppen, laatste controle van de fietscomputer en het hardloophorloge, nerveus heen en weer lopen, etc etc.
Daarna een kwartiertje genomen om even in te zwemmen in de Maas. Het water was gewoon warmer dan de buitentemperatuur en het viel me ook meteen op dat er niet zo heel erg veel stroming stond. Na een tijdje begon het wachten voor het startsignaal. Er werd iedereen gevraagd om zich op te stellen bij een bordje dat aangaf hoeveel tijd het zou gaan kosten om te gaan zwemmen. Dus bij het bordje 90 minuten (ook het laatste bordje gaan staan). Terwijl we daar stonden te wachten voelde ik me zoals ik dit later terug vond op internet:
“on race morning, surrounded by your fellow competitors and the electric Ironman atmosphere, is essentially the same feeling a dog experiences when you show him the leash.”
Vol met anticipatie en ook gewoonweg emotioneel. Toen er gevraagd werd of de mensen die voor de eerste keer een Ironman gingen doen hun hand op zouden steken, en het applaus en gejuich van de bruggen af kwam en van de andere atleten om me heen, kwamen er wel tranen in mijn ogen. Toen klonk het volkslied en daarbij wist ik het wel droog te houden. Het aftellen begon en toen klonk een kanonschot als start!
Het was echt een van de meest relaxte manieren die ik heb gehad om te zwemmen. Eigenlijk helemaal geen enkele last gehad van andere zwemmers met tegen elkaar aan botsen en dat soort dingen. Dat kwam natuurlijk omdat ik redelijk achteraan startte maar ook dat iedereen gewoon ter gelijk startte en dus niet per leeftijdscategorie of dat soort dingen.
Het was ook leuk om halverwege het water uit te gaan en een stukje over land want dan kan je een klein beetje uitpuffen maar ook weet je dat je over een mat en krijg je een deel van het applaus gewoon weer mee.
1 uur en 35 minuten, echt een hele nette goede tijd voor mijn doen en het was eigenlijk allemaal goed en soepel gegaan.
Dus op naar de wisselzone en de fiets. Redelijk rustig aan gedaan, wetsuit uit, fietsschoenen aan, geprobeerd in te smeren (wat dus achteraf bleek niet zo goed was gegaan) Begonnen aan het eerste rondje. Dat ging echt wel heel erg lekker, goed de hartslag naar beneden gebracht en laag weten te houden. Bij de eerste beklimmingen lekker rustig aan gedaan en de tijd genomen. Bij de Cauberg stonden een collega en zijn familie en hij heeft toen nog een stukje mee gerend.
Na de Cauberg begon ik het opeens echt goed warm te krijgen. Ik voelde ook een plek branden in mijn nek en op me rug maar goed doorzetten was het devies.
Net aan het einde van mijn eerste rondje kwamen er motoren naast me rijden en gebaarde dat ik rechts moest blijven, werd ik ingehaald door Bas Diederen. Het was een hele aparte ervaring om de tweede man achter hem te zijn want iedereen stond te juichen en aan te moedigen omdat sommige dachten dat ik dus vlak achter hem zat in de wedstrijd J
Toen aan het tweede rondje begonnen, maar dat was een echte hel. Alles leek tegen de helling op en tegen de wind in, keihard de man met de hamer tegen gekomen, echt verschrikkelijk. Al het drinken aangenomen, op sommige momenten drie bidons per uur weggewerkt. Dat was ook echt allemaal wel nodig met die hitte.
Tijdens het tweede rondje fietsen gebeurde er dus allerlei dingen mentaal in mijn hoofd. Je vraagt je af waarom je dit in godsnaam aan het doen bent, wat probeer je te bewijzen, waarom wil je wat bewijzen, nee je wil helemaal niets bewijzen, waarom doe je het dan, voor wie, hoe wat, dat soort dingen de hele tijd. Je kijkt opeens van buiten jezelf naar jezelf. Het wordt ook opeens heel erg eenzaam. Maar je raakt ook in een bepaald soort trans.
De serieuze beklimmingen heb ik lopend moeten doen omdat er gewoonweg geen enkele kracht meer in de benen zat. Mijn collega het hele stuk meegelopen op de Cauberg en daarna waren de echte zware dingen geweest dus de laatste kilometers richting het einde van het fietsen.
Ik zat er echt heel zwaar doorheen, en daar kwam nog eens bij dat de rits van mijn trisuit kapot was gegaan en ik dus “illegaal” met ontbloot bovenlichaam bezig was (de straf is diskwalificatie) en dat speelde dus ook door mijn hoofd, straks kan ik het allemaal wel halen maar door dit stomme lullige dingetje word ik uit de wedstrijd gehaald…….maar goed dat laat je dan redelijk snel weer los, want ik wist dat ik hardloopkleren in mijn tas bij de wisselzone had.
Je wilt ook niet weten wat er met je gebeurt als je dan opeens een collega ziet staan en daarna nog meer bij de wisselzone. Bij het afstappen van de fiets sprak een jurylid me inderdaad aan dat ik de rits dicht moest doen. Dat ging dus niet lukken, dus verteld dat ik andere kleren aan ging trekken omdat de rist kapot was. Oh nou dat was dan geen probleem gelukkig….
Over het hek van de wisselzone hing een spandoek. Kon dus echt niet zien wat erop stond, iets met een grote M, maar dat maakt dan ook niet uit. Ook wel grappig om mijn supporters hun fanatisme te zien en de vragen of het allemaal wel goed gaat. Er is gewoon een soort van opluchting dat je aan het laatste onderdeel kan gaan beginnen.
In de tent omkleden en dan allerlei mensen daar te zien zitten en ook uit liggen te rusten is wel een rare gewaarwording.
Daar begon het eerste rondje hardlopen. Ik had me al voorgenomen om een beetje rustig te beginnen want het was echt heel warm. Dat ging wel aardig. Na 3 kilometer kwam het klimmetje en daar hing een groot spandoek en kwam er Andre Rieu muziek uit een speaker.
Verderop in het rondje waren er meer en meer feestjes van mensen. Ook mensen die gewoon buiten zaten op het muurtje van hun huis en muziek aan het spelen waren. In dit laatste rondje kwam je nog best veel mensen tegen die of aan hun laatste of ene laatste rondje bezig waren. Dus dat geeft een heerlijk atmosfeer, maar ook wel een beetje dat je die hele sterke lichte mannen ziet die moeten lopen omdat ze gewoon te moe zijn.
Bij het eerste keerpunt was het wel heel gaaf omdat je dan gewoon het gevoel kreeg ah, ik ga weer terug naar de stad en de mensen die daar allemaal staan te juichen. Verder zag ik op bepaalde plekken tussen die weilanden generatoren staan en snapte eerst niet waarom die er dan waren. (maar het werd echt serieus donker……J) Na die eerste 8 kilometer begon ik eigenlijk in een goed doorloopritme te komen en begon het serieuze rekenen. Als ik dit tempo zou volhouden dan zou ik om zo en zo laat over de finish komen. In de stad komend was het een groot feest van allemaal mensen en gejuich en alles. Dus begon ik met plezier aan het tweede rondje. Dat is dan wel weer mentaal heel erg zwaar omdat het aantal mensen op en rond het parcours wordt steeds minder. Sommige momenten vraag je je echt weer af wat ben je aan het doen, waarom, wat wil je bewijzen aan wie, aan mijzelf, waarom, wat is dit…. maar ergens haal je dan de kracht vandaan om door te gaan. Na ongeveer 20 kilometer wist ik gewoon dat ik het op tijd ging halen. Om mee heen allerlei atleten die dansend bij de muziek aan hun laatste rondje bezig waren.
Raar gevoel als je het tweede haarbandje krijgt en iemand zegt, oh wauw hij moet nog een rondje. Maar hij zit er echt helemaal doorheen, ongelofelijk.
Toen gelukkig in de stad mensen die mee rennen terwijl ze zelf zaten uit te puffen van hun eigen prestatie om je nog aan te moedigen voor je laatste rondje. Ik was even van mijn a propos toen een man naast me rende en zei dat de limiet 16 uur was en dat ik dus om 11 uur binnen moest komen. Ik wist het echt niet meer en dus baalde als een stekker want dat leek me echt wel een hele zware uitdaging. Wilde bijna gaan stoppen, maar besloot toch door te gaan, dan maar te laat over de finish, maar over de finish ging ik komen.
Ik zag toen weer mijn supporters staan en twee gingen dan aan het mee rennen waren. Schreeuwend en aanmoedigend. De laatste keer het heuveltje op was een ware hel, maar daarna kwamen de mensen die nog steeds buiten stonden te juichen en iedere atleet die je dan nog tegen kwam gaven elkaar high fives en dat soort dingen.
Ook zo gaaf om mensen van hun eigen bank op te zien springen om op hun ramen te kloppen om je aan te moedigen. Bij ieder aid station waren de mensen bezig met opruimen maar als er dan weer iemand langs kwam was er zo’n gejuich, aanmoedigen etc etc, echt heel cool. Dat hoorde je echt van verre en dan dacht ik yes dat krijg ik zo ook.
Toen kwam het verlossende keerpunt. Ik kon nu zien hoeveel mensen er nog achter me liepen en dat waren er nog drie. Net voor de heuvel af gaan kwam ik een van mijn supporters tegen tegen op de fiets, hij reed me bijna voorbij in het donker. Zo raar om hem opeens te zien maar vooral erg leuk. Hij vertelde me dat de supporters een klein stukje verder stonden en dat jullie mee zouden gaan lopen. Toen zag ik hun staan met de shirts aan en dacht echt heel mooi zeg. Heerlijk wat een gevoel zeg die laatste kilometers. Je raakt echt in een totale roes en je bent zo verschrikkelijk blij als een kind. Ook die laatste grappen die allemaal gemaakt werden, zo’n ontlading. Heerlijk.
Het laatste stukje begeleid te worden door politiemannen op de fiets en dan ook nog eens al dat geluid en die lichten bij de finish. Wat een feestje!
De legendarische woorden: Martijn Krijger you are now an Ironman.
Na de finish wordt je gewoon ook even geleefd. Je krijgt de medaille, eten, drinken. Je mag naar de foto etc etc.
Dan moest ik het stukje omlopen en werd door allerlei mensen gefeliciteerd en kreeg bier aangeboden etc etc. Mensen keken echt hun ogen uit, van daar is zo iemand die de Ironman heeft weten te voltooien.
De uiteindelijke tijden:
In conclusie wat een geweldige ervaring en iets wat aan iedereen kan aanraden. Ik ben nu definitief verslaafd aan de triahtlon. Voor de rest van het jaar staan Mallorca en Busselton op het programma.
