VERSLAG IRONMAN ZURICH 19 JULI 2015

30 juni 2013 – Ironman Klagenfurt
Frank:
“Wat een overweldigende ervaring!”, bij mijn eerste hele triathlon in Klagenfurt, die een stuk langer duurder dan eerder gedacht.

Hedwig:
Frank aanmoedigen tijdens Klagenfurt was geweldig. De sfeer was zo goed, al die sporters, en dan het feestje bij de finish! Dat wilde ik ook meemaken! maar zou ik het kunnen?zomer 2014

Frank:
Een doel hebben maakt het leven soms zo veel makkelijker. Gewoon, ergens voor gaan. Ik miste het, en begon weer te denken aan een hele triathlon. Maar het vraagt ook veel van je omgeving, tenzij….

Hedwig:
Bij Frank begon het weer te kriebelen. Mij liet het ook niet helemaal los, maar ik had wel veel twijfels of ik het kon combineren met werken. Ik was net begonnen aan mijn eerste baan en dat viel niet mee. Maar ik zag het ook niet zitten om weer langs te kant te staan, dan wilde ik zelf ook!

oktober 2014
Hedwig: Doordat we naar Den Haag verhuisden en ik twee uur minder reistijd per dag had, was er eindelijk de benodigde tijd ontstaan. Zullen we dan maar?!?!

Frank:
We hebben ons ingeschreven voor de Ironman Switzerland op 19 juli 2015. Ook hebben we ons samen gemeld bij Frank Heldoorn voor de begeleiding naar deze triathlon toe. Naast Hedwig haar baan als arts en mijn bedrijf gaan we proberen te trainen voor de hele triathlon. Voor mij toch een beetje revanche halen voor de minder geslaagde eerste keer, maar voor Hedwig de eerste hele triathlon.

Hedwig:
Frank had vorige keer schema’s gekregen van Frank Heldoorn. Ik wist dat als ik dit ging doen, ik wel een ervaren trainer wilde, iemand die wist wat er voor nodig was aan training om ons doel te kunnen halen, maar ook iemand die dat in zou kunnen passen in ons dagelijks leven. Dus we planden een intake bij Frank Heldoorn en ik keek vol enthousiasme, spanning en lichte angst uit naar mijn trainingsschema.

Kerst 2014
Hedwig:
Eind december kreeg ik het zwaar. We waren al zo’n drie maanden volop aan het trainen, maar de weg naar Zurich was nog erg lang. De combinatie met werk was zwaar en ik twijfelde of ik het wel zou kunnen. Het heeft me veel geholpen dat ik er niet alleen voor stond. Frank trainde natuurlijk met me mee, en vaak hielp dat me de drempel over om wel te gaan trainen, maar ook remde hij me af als het nodig was omdat ik te moe was.

Frank:
Hedwig maakt lange dagen op haar werk en de trainingen vallen haar zwaar. Omdat de dagen zo kort zijn in de winter, moeten bijna alle trainingen in het donker. Ik weet dat het makkelijker gaat worden als het weer langer licht wordt, en we ook meer gewend zijn aan het ritme, maar de moraal is even laag. We besluiten minder vaak samen te trainen, want dat is voor beiden qua planning niet optimaal. Trainingen van en naar het werk worden ingevoerd en dit werkt goed, maar maakt het minder sociaal.

Begin 2015
Hedwig:
Gelukkig duurde het niet lang voor het wedstrijdseizoen begon, en wel met de CPC. Daarna volgde ook de marathon, Amstel gold en eerste triatlon met TVR al snel. Mee doen aan de wedstrijden gaf veel motivatie!

Frank:
Mijn zwager Pieter Vermeulen traint voor de halve Ironman van Wiesbaden maar gaat als een speer. Na overleg besluit hij zijn inschrijving om te zetten naar de Ironman van Zurich. Hij traint nu dus ook voor dezelfde wedstrijd!

Hemelvaart 2015
Hedwig:
En zo was ik weer lekker aan het trainen. Hemelvaartsweekend zou een heerlijk weekendje trainen worden in het oosten van het land. Maar al op dag één viel ik met de racefiets. Flink veel pijn, en de gezichten van Frank en zijn zwager Pieter voorspelden niet veel goeds. Op de spoedeisende hulp in Uden dan de diagnose: alle banden tussen sleutelbeen en schouderblad gescheurd, herstel zou zeker 6 weken duren en of ik dan al zou kunnen zwemmen was een grote twijfel. Ik zag mijn droom en doel in duigen vallen.

Frank:
Lang uitgekeken naar een weekendje weg. Fijn om gewoon weer samen te kunnen fietsen, maar het noodlot slaat toe… Hedwig valt met fietsen en het lijkt allemaal in duigen te vallen. In het ziekenhuis blijkt dat de blessure zeker 6 weken rust zou betekenen, dan zou ze nog maar 2 weken overhebben om te trainen voor de Ironman, dat is veel te weinig… Shit…

Het herstel
Hedwig:
Maar Frank liet me niet bij de pakken neer zitten, en al snel kwamen we met het plan om dan in ieder geval met mitella op de Tacx te gaan zitten, en dan zouden we wel zien. Nog even overwogen om dan toch een andere triathlon te gaan doen, zoals Maastricht of Almere. Maar dat voelde niet goed. Niet alleen waren er al familie en vrienden die gepland hadden om naar Zurich te komen, maar ook omdat ik er al zo lang met Frank voor had getraind en naar had uitgekeken. Ik wilde zo graag samen met hem finishen! Dus de beslissing werd genomen: ik zou er voor gaan. Al snel kreeg ik er juist extra kracht en doorzettingsvermogen van: mijn doel liet ik me niet zomaar afpakken!! Dus na een week al met mitella hardlopen, en na anderhalve week weer gewoon op de racefiets. Alleen het zwemmen ging maar niet. Niet alleen kon mijn schouder dat nog niet aan, maar ook mijn gekneusde ribben deden daarbij veel pijn. Geduld…..

Frank:
Bij Hedwig is er iets losgekomen. De val en de confrontatie met het mogelijk-niet-kunnen-starten-in-Zurich maakt een daadkracht bij haar los die tot dan toe ontbrak. Ze laat geen twijfel meer toe en gaat er met volle kracht voor. Op de dag dat we thuiskomen (2 dagen nadat ze uit het ziekenhuis is ontslagen) maken we in de tuin een stellage van haar fiets, een Tacx en een stang waar ze zich aan vast kan houden en daar fietst ze uren op om in ieder geval de fietskilometers te maken. Ze gaat zelfs hardlopen met een mitella om en al na een week zwemt ze mij voorbij in het zwembad (terwijl ze alleen haar linkerarm kan gebruiken).

Fuertaventura
Frank:
We gaan een weekje naar Playitas op Fuertaventura, op aanraden van mede-triathleten van TVR (bedankt!). Een heerlijk hotel om je volledig op je training te kunnen richten. We fietsen deze week heel veel en trainen in totaal zo’n 40 uur in 8 dagen. We komen er heel goed doorheen en dit geeft ons vertrouwen richting Zurich!

Hedwig:
Al een paar maanden eerder hadden we een trainingsweek op Fuertaventura gepland. En het geluk was met mij: ik kon weer zwemmen!!! We hadden een heerlijk hotel, volledig gericht op sporters en hebben die week goed gebruik kunnen maken van de tijd en het landschap om lange stukken te fietsen. Wat ik niet had verwacht was de hoeveelheid wind: wat hebben wij soms moeten bikkelen tegen de wind in! Zal niet snel vergeten dat we praktisch stil stonden op een gegeven moment. De val op hemelvaart speelde me daarbij ook parten: ik was al snel bang op de fiets, maar door het vallen voelde ik me enorm kwetsbaar op de fiets, en was ik heel angstig om weer te vallen. Daar had ik het op Fuertaventura nog wel het zwaarst mee. Gelukkig coachte Frank me er door heen, en kon ik na een week zeggen dat het me veel goed had gedaan. Door de vele kilometers op de fiets, de looptrainingen en het feit dat ik weer kon zwemmen, had ik na deze week eindelijk het vertrouwen: ik kan dit!

Begin juli 2015
Frank:
Een hittegolf gaat door Europa heen. De weersverwachting voor 19 juli is warm, heel warm. En de kans bestaat dat het meer – waarin 3.8km gezwommen moet worden – te warm is. Een temperatuur boven de 24.5 graden betekent dat je geen wetsuit aan zou mogen tijdens het zwemonderdeel. Een wetsuit houdt je warm, maar helpt ook enorm bij de horizontale ligging in het water, zodat je makkelijker door het water glijdt. Vooral niet ervaren zwemmers kunnen daar veel profijt van hebben. Ik besluit in Nederland alvast een keer een uur zonder wetsuit in buitenwater te trainen. Al kost het me duidelijk meer tijd om dezelfde afstand af te leggen, valt het me mee. Ik kan dit waarschijnlijk wel!

Kamperen in Zurich
Hedwig:
Na nog drie weken thuis te hebben getraind en te hebben gewerkt vertrokken we op 11 juli samen met mijn moeder en met een volle auto richting Zurich. We hadden besloten de heenreis rustig aan te doen, dus na een tussenstop bij Wiesbaden en een kleine hardlooptraining reden we op 12 juli Zurich binnen en werd de eerste duik in HET meer genomen. ’s Avonds voegden ook Frank zijn ouders en zwager Pieter, die zelf ook mee deed, zich bij ons.

Hedwig:
Datzelfde meer zorgde nog voor veel spanning tijdens de week: mogen we wel of geen wetsuit. Vooral de mannen, Frank en Pieter, hielden zich hier erg mee bezig: de watertemperatuur werd op de voet gevolgd. Daar maakte ik me dan weer wat minder druk om, ik was vooral bang voor regen tijdens het fietsen. Het zou dan wel niet zo verschrikkelijk warm zijn, maar met regen de afdalingen in gaan vond ik nog erg spannend. Dus ook weeronline werd een veel bekeken website.

Frank:
De week voor de Ironman is de watertemperatuur het thema van de dag. Elke 5 minuten staat er een nieuwe meting online en wordt de website herladen. Elke dag wordt het meer warmer en het is inmiddels warmer dan 24.5 graden! Dan begint het plotseling te regenen! Dat zou wel eens kunnen betekenen dat de temperatuur weer zakt! De website wordt elke minuut herladen, maar de temperatuur daalt amper… De avond voor de start krijgen we een SMS van de organisatie. Het wordt een NON-wetsuit-swim… Shit… Ok, incasseren, dan maar zonder wetsuit!

Hedwig:
De eerste dagen op de camping was er nog rust, naarmate de week vorderde merkten we steeds meer van wat ons te wachten stond. Op woensdag al onder motorbegeleiding het fietsparcours kunnen uitproberen, en dan donderdag registreren en op de expo rondlopen. Op dat moment begonnen de kriebels echt te komen, al die sporters om ons heen, de grootsheid van het evenement. Ook zetten we de puntjes op de i met betrekking tot het race plan: wanneer hoeveel gelletjes te nemen, wat voor drinken, wel of geen repen meenemen. Daarnaast kwamen op vrijdag en zaterdag nog meer supporters: Franks zussen, en enkele vrienden waren er inmiddels ook.

Laatste maal
Frank:
Mijn vader heeft voor alle supporters (11) en atleten (3) een grote pan paella gemaakt. Fantastisch om iedereen bij elkaar te hebben en de plannen voor de volgende dag door te nemen. De atleten nemen hun voedingsplan nog eens door, en de supporters het supportplan: wie is waar wanneer?

Hedwig:
De avond voor de Ironman hebben we op de camping aan een lange tafel met elkaar gegeten. De meeste ontspannen, lachend en vol verhalen, Frank, Pieter en ik ons wat meer op de achtergrond houdend in afwachting op de race. Wat een heerlijke avond was het, we hadden maanden getraind, nu restte ons niets meer dan uitrusten, en te genieten van alle lieve mensen die speciaal naar Zurich gekomen waren om ons doel te zien bereiken.

19 juli 2015: D-day
Frank:
4:00, de wekker gaat. In tegenstelling tot 2 jaar geleden heb ik een ontspannen nacht gehad, en zelfs nog best goed geslapen. Mooi! Wit brood met jam en appelstroop als ontbijt en lekker een halve liter ORS (tegen uitdroging, want het beloofd een warme dag te worden).

Hedwig:
De wekker ging lekker vroeg, om 4 uur, maar het was een drukte van jewelste op de camping. Overal waren mede sporters zich aan het voorbereiden. Op aanraden van onze trainer aten wij een lekkere witte boterham, en al snel was het tijd om naar het startterrein te vertrekken. Wat aan gaaf gezicht, al die mooie fietsen bij elkaar, al die mensen die zich nu net als ik voelen en de uitdaging aan gaan. Nog een keer de controle: fietsbanden goed opgepompt? Bidonnetjes gevuld? Alle benodigde gelletjes bij ons? Blauwe en rode zakjes gevuld met de juiste dingen?

Frank:
5:30, mijn vader brengt ons naar het parc fermee. Ik vul de waterzak in mijn fiets en controleer de bandenspanning. Ik stop ook nog 2 flessen ORS in mijn blauwe en rode tas (voor na het zwemmen en na het fietsen). Nog even goed naar het toilet en ik kleed me om in zwemkleding. Ik zou gewoon zwemmen in mijn zwembroek, en voel me toch een beetje naakt. Geen trisuit of wetsuit, want ik wilde me makkelijk kunnen omkleden in de wissel.

Zwemstart
Hedwig:
En dan is het zover: tijd om naar de zwemstart te lopen. Onderweg realiseer ik me dat ik mijn ORS tabletten vergeten ben in mijn fietstasje te doen, paniek! Gelukkig is Frank relaxt en loopt hij nog even voor me terug. We lopen samen naar het startvak, geven elkaar nog een keer een kus en wensen elkaar succes. Dan begint Iedereen, supporters en sporters, te klappen, wat een mooi moment, kippenvel op mijn armen en ik weet: dit is het!

Frank:
De zwemstart is anders dan de vorige keer. Elke 5 seconden starten er 10 atleten en hoe sneller je verwacht te zwemmen, hoe eerder je weg gaat. Hedwig start daarom zo’n tien minuten eerder dan ik.

Hedwig:
Elke 5 seconde gaan er tien sporters van start en al snel ben ik aan de beurt. Ik sta vooraan, de armen van de scheidsrechter gaan omhoog en ik ren het water in!
Door de nieuwe start methode is de drukte te overzien, maar door adrenaline ga ik toch flink snel van start, sneller dan ik van tevoren bedacht had. De temperatuur is lekker en ik begin in een ritme te komen. Het parcours is fijn, er zijn steeds grote boeien en doordat er altijd mensen voor je liggen is het oriënteren makkelijk. Aan het eind van de eerste ronde is het flink dringen om onder het bruggetje door t e komen. Iedereen wil tegelijk en iedereen wilt de kortste route, maar ik laat me niet kennen en zwem lekker in mijn eigen tempo door. Dan ben ik er: het eilandje. Vrijwilligers staan klaar om me uit het water te helpen, en ik ren het korte stukje land over. Onze trouwe supporters staan halverwege enthousiast te gillen en de adrenaline giert weer door mijn lijf. Het kost me even wat moeite om mijn zwemritme te hervinden, maar ook het tweede rondje kan ik lekker door, en voor ik het weet mag ik alweer onder het bruggetje door en word ik op de kant geholpen.

Frank:
Ik sta voor mijn doen erg relax in het startvak, ik ben er klaar voor, en heb er zin in! Ik ervaar de zwemstart als prettig, ik lig direct tussen mensen van ongeveer hetzelfde tempo en het is niet TE druk in het water. Het gevoel is echt goed en ik kijk uit naar de eerste doorkomst. Het zwemparcours is namelijk opgedeeld in twee stukken met landgang tussendoor (vol met supporters!). Ik kijk echt uit naar de landgang, even mijn beslagen brilletje weer schoonmaken en de energie van de supporters opnemen. Ik kom het water uit na 42 minuten. Ik dacht halverwege te zijn, dus was daar wel blij mee! Als ik wat kon versnellen dan zou ik misschien 1:20 zwemmen en dat zou voor mij zonder wetsuit een hele mooie tijd zijn. Ik zie ook snel de supporters (voor de gelegenheid bijna allemaal in het oranje en dus goed te herkennen). Wat een enthousiasme!! Ik deel wat high-fives uit. Wat een goed gevoel!

Frank:
Ik duik weer het water in voor de tweede ronde. Ik begin wel wat verzuring te voelen in mijn rug en schouders maar voor mijn gevoel kan ik best aardig blijven zwemmen. Uiteindelijk klim ik na 1:30 uit het water. Het blijkt dat de tweede ronde toch wat langer was, maar 1:30 is sneller dan 2 jaar geleden en dat was met wetsuit, dus ik ben daar erg blij mee!

Wissel zwemmen – fietsen
Hedwig:
Ik had besloten om geen trisuit aan te doen, maar me bij elke wissel om te kleden in mijn meest comfortabele outfit. Die paar minuten extra die ik nodig zou hebben, vond ik verwaarloosbaar. Maar dat het aantrekken van een strak fietsbroekje met natte benen zo moeizaam zou zijn, dat had ik van tevoren niet bedacht. Goed en kwaad als het ging staan hijsen aan mijn broekje en toen mijn fiets opzoeken, langs onze enthousiaste supporters en eindelijk mag ik op de fiets.

Frank:
Ik kleed me snel om naar fietskleding en drink ORS. Ik ren naar mijn fiets. Ik had na 2 jaar gedoe met mijn fiets (verkeerde maat, scheurtjes, tikjes, zadelpijn) eindelijk een goed gevoel bij mijn fiets, dus ik had er zin in! Ik wist dat mijn zwager Pieter harder zou fietsen (en al klaar was met zwemmen) dus dat ik hem niet meer zou zien, maar ik dacht wel dat ik Hedwig nog terug kon halen op de fiets. Ik had zeker een half uur verloren bij het zwemmen (ook omdat Hedwig dus eerder was gestart), dus ik moest snel terrein goedmaken op haar. Ik wist dat ik dat op het vlakke gedeelte of in de afdalingen moest doen, want bergop kost Hedwig minder energie dan dat het mij kost.

Fietsen
Hedwig:
Het fietsparcours begon met en vlak gedeelte van 30 kilometer. In mijn hoofd telde die eerste 30 km daarom niet echt mee, en zou ik pas echt beginnen als we daarna van het meer af zouden slaan en de klimmetjes zouden beginnen. Dat maakte dat ik de eerste 30 km als erg lang heb ervaren, ik kon lekker doorfietsen, tempo maken, maar al met al toch een uur verder, terwijl ik mijn hoofd nog niet eens ‘echt’ begonnen was met fietsen.

Frank:
De eerste 30 km van het parcours zijn vlak, en ik kwam al vlot in een lekker ritme. Zonder al te veel inspanning (hartslag 130-135 zoals plan) ging ik toch 32-33 km/u. Daarna kwamen de eerste klimmetjes en afdalingen. Omhoog werd ik veel ingehaald door mensen die lichter zijn dan ik, maar ook veel mensen die er veel meer energie in stopten dan ik. Mijn plan was om juist rustig naar boven te fietsen (hartslag max 142) en daardoor minder zuur in de benen op te bouwen. In de afdalingen kon ik veel mensen weer inhalen, maar per saldo kost het klimmen en dalen me toch veel tijd. Mijn gemiddelde zakte naar onder de 30 km/u, even balen, want het is zo’n mooie grens.

Hedwig:
Doordat we het parcours al eens gereden hadden wist ik wel goed wat me te wachten stond, en zo lang als dat eerste stuk voor mijn gevoel duurde, zoveel sneller ging het daarna. Voor dat ik het wist stond ik aan de voet van de eerste beruchte klim “The Beast”. De benen voelde goed en in vergelijking met eerder in de week, kwam ik soepel naar boven. Daar stonden Paul en Reinier ons op te wachten, schreeuwend en een stuk met me mee rennend. Even met ze kletsen, voor de leuk nog een klein stukje aanzetten om een andere sporter in te halen en zo kwam ik lachend boven.

Frank:
Op de top van en langste klim “The Beast” staan mijn vrienden Paul en Reinier. Super om daar aangemoedigd te worden en te laten weten dat het lekker gaat!

Hedwig:
Na een korte afdaling een tweede klim en daarna lekker afdalend terug Zurich in. Ik word hierbij aan alle kanten hard voorbij gefietst: de afdaling blijft eng, en ik gebruik mijn remmen veel meer dan ik zou moeten. Toch voel ik me goed, stoer en vind ik dat goed bezig ben. Voor mijn gevoel zit de eerste ronde er al op, maar dan volgt er na 85 km nog het tweede beruchte klimmetje ‘ Heartbreak Hill’, deze is een stuk korter, maar wel duidelijk steiler dan de andere klimmetjes. Aan beide kanten langs de weg staat het vol met supporters; er wordt geklapt, koeienbellen worden geluid, mensen juichen en joelen. Ik krijg er weer kippenvel van en het voelt alsof ik door al die supporters naar boven wordt geduwd, wat is dit gaaf!

Frank:
Na zo’n 70 kilometer kom ik Pieter tegen die inmiddels aan zijn tweede ronde bezig is. Hij lijkt volledig geconcentreerd en merkt mij niet op. Ik let extra op de tegenliggers want daar zou Hedwig ook bij kunnen zitten. Ik hoop dat het nog even duurt, want dan zou dat betekenen dat ik haar dicht nader. Maar al bij 79 km zie ik haar langskomen (zij heeft dan 91 km gefietst), ik roep nog “Hed! Goed zo!”, maar vraag me af of ze het heeft gehoord. Ik realiseer me dan dat ik dan nog wel 12 km achterstand heb. Dit wordt bevestigd als ik op Hartbreak Hill van mijn vader hoor dat Hedwig zo’n 20 minuten eerder is langsgekomen. Ok, dan moet ik dus nog wel even gas geven in de tweede ronde!

Hedwig:
Even later ben ik weer beneden en begin ik eindelijk echt aan mijn tweede rondje. Ik hoor ineens Frank naar me roepen, maar ben al te laat om nog te reageren. Dan maar lekker doorfietsen en zie ik hem vanzelf wel voorbij fietsen. Al snel in het tweede rondje begin ik dan toch last te krijgen van ongemakjes. Krampen in mijn buik, maar ook in mijn voeten. Ik twijfel wat ik nu moet doen: water drinken om mijn maag tot rust te brengen, of toch iets met zouten om de kramp in mijn voeten tegen te gaan? Zo fiets ik dertig km door, maar besluit dan toch af te stappen om er wat aan te doen. Eerst maar een wc opzoeken en dan even lekker wat ORS drinken. Ik voel me beter en stap weer de fiets op. Het blijft wat aanmodderen met steeds terugkerende kramp in mijn voeten en ik besluit het maar gewoon te negeren. Dan komt The Beast voor de tweede keer voorbij. Deze keer valt het een stuk zwaarder: de zon is fel en het is zo heet! Ik ben niet de enige die het zwaar heeft en dat ik nog aardig wat mensen voorbij fietst, geeft me moed. Ik kom boven en weet dat ik de zwaarste klim weer gehad heb: ik ga het fietsen makkelijk redden!

Frank:
In de tweede ronde merk ik dat het minder kracht lijkt te kosten om snelheid te houden. Mijn hartslag blijft constant rond de 135, totdat we weer gaan klimmen. Ik merk dan dat ik moeilijker mijn hartslag omhoog krijg. Ik kan niet echt het vermogen leveren dat ik zou willen en heb het idee dat ik wat energie te kort kom, ik besluit daarom een extra gel te nemen. Ik merk wel dat ik makkelijker omhoog kom dan veel anderen om me heen, die hebben blijkbaar in de eerste ronde teveel gegeven. Bij “The Beast” kijk ik weer uit naar Paul en Reinier, maar helaas, ze zijn er niet meer, vonden ze het te lang duren? Later blijkt dat ze weer terug zijn gegaan naar het loopparcours, zodat ze daar op tijd zouden zijn om bij het lopen aan te moedigen. Mijn maag begint een beetje te protesteren, maar ik kan nog gewoon doorfietsen. Ik neem me voor in de wissel naar het lopen even mijn maag te ontlasten. Na de snelle afdaling (tot wel 75.3 km/u) is het nog een vlak stuk naar de laatste klim.

Hedwig:
Na zo’n 170 km hoor ik Frank weer naar me roepen. Wat heerlijk om zijn stem te horen! We fietsen even kort naast elkaar en ik kan een beetje van mijn verhaal kwijt. Na alle trainingen samen is het heerlijk om ook dit met hem te kunnen delen. Het doet me goed, en ik word er blij van dat het met hem ook goed gaat. Frank fietst lekker door, en ik doe mijn best hem bij te houden. Als ik nu even doorzet kunnen we misschien samen Heartbreak Hill op, denk ik. Onderaan komen we elkaar weer tegen. Ik ben moe, maar het klimmen gaat me nog goed af en ik fiets heerlijk naar boven. Een laatste afdaling en ik ben terug op het terrein: eindelijk van de fiets af!

Frank:
Op het vlakke stuk zie ik eindelijk Hedwig in de rug. Wat fijn om haar te zien en even te kunnen kletsen. We zijn moe, maar het gaat goed en we zijn trots op elkaar. Ik besluit door te rijden, maar merk dat Hedwig bij blijft. We zien onze supporters die het natuurlijk ook leuk vinden dat we samen rijden. Samen fietsen we Heartbreak Hill op, maar Hedwig gaat sneller omhoog. Ik daal snel af en op het laatste vlakke stukje haal ik haar weer in.

Lopen
Frank:
In de wissel naar het lopen zoek ik snel een toilet op, waardoor Hedwig eerder aan het loopparcours begint. In de trainingen loop ik harder dan Hedwig, dus ik dacht dat ik haar nog wel tegen zou komen. Ik begin ook aan het lopen en dat gaat best ok, al gaat het nog niet zo hard. Ik loop met een hartslag van 130, terwijl ik 145 zou moeten. Ik probeer mezelf te dwingen om meer gas te geven, maar merk dat mijn maag protesteert.

Hedwig:
Wat een fijn gevoel dat ik ook het fietsen goed heb kunnen volbrengen, alleen nog een ‘stukje’ lopen. De wissel gaat soepel, en het verbaast me dat ik Frank ineens weer achter me zie. De overgang naar het rennen gaat makkelijker dan ik had verwacht. Ik dribbel rustig en kom al snel een verzorgingspost tegen. Na alle sportdrank besluit ik vanaf nu water en cola te gaan drinken en dat valt goed. Het lopen gaat eigenlijk best wel lekker, en ik kijk niet te ver vooruit. Elke kilometer lekker lopen ervaar ik als mooi meegenomen. Het parcours is leuk, je loopt veel stukken dubbel, waardoor ik niet alleen onze supporters vaak tegenkom, maar ook de kans heb om Frank steeds even te zien. Ik merk daardoor dat hij het eerste rondje wat op me inloopt. Dat motiveert me om nog iets aan te zetten: als ik een beetje doorloop kunnen we misschien samen finishen denk ik.

Frank:
Ik merk bij de looplusjes dat ik inloop op Hedwig, maar na ongeveer 9 km zegt mijn lichaam STOP. Ik ben kotsmisselijk. Helaas levert een toiletbezoek niets op… Ik wandel een stukje en merk dat ik me echt heel slecht voel. Ik baal enorm, en besluit dat ik hem niet uit wil wandelen. Ik ga dan liever Hedwig en Pieter aanmoedigen. Ik kom mijn zus Roosmarijn en Wilma, de moeder van Hedwig tegen en laat hen mijn gevoel weten. Ze adviseren me nog even te wandelen: “Je hebt nog zo veel tijd, en misschien kom je er wel overheen”.

Hedwig:
Ineens ben ik Frank in het tweede rondje kwijt. Ik maak me toch zorgen: zou het allemaal wel goed gaan? Waar is hij? Ik probeer me er niet te veel door af te laten leiden en gewoon mijn eigen race te blijven lopen en te genieten van wat er om me heen gebeurt. Ik voel me steeds sterker worden doordat ik kan blijven rennen en om me heen zoveel mensen zie lopen. Ik heb even contact met mijn moeder, en ze vertelt me dat het goed gaat met Frank, maar dat hij het wel moeilijk heeft. Dat stelt me wel gerust en ik ga lekker verder.

Frank:
Ik ga me inderdaad na een tijdje iets beter voelen, maar de misselijkheid gaat niet meer weg. Ik geef mijn gelletjes af aan mijn zus Liselot, die ga ik niet meer nemen. Ik neem vanaf nu cola en soms wat sportdrank en probeer zoveel mogelijk te rennen, soms gaat dat best goed, maar de misselijkheid komt telkens terug. Shit… Dit was echt balen, het ging tot nu toe zo lekker en ik wilde zo graag een goed resultaat halen in deze Ironman. De tranen sprongen in mijn ogen…

Hedwig:
Het is nog steeds ontzettend warm, 35 graden hoor ik achteraf, en ik maak dankbaar gebruik van de sponzen, ijsblokjes en koude douches die verspreid over het parcours te vinden zijn. Elke twee km is er een verzorgingspost en dat is heerlijk. Ik leef steeds naar de volgende post toe, en dat maakt de 42 km erg overzichtelijk. Elk rondje komen we opnieuw langs de finish, en elke keer is die voor mij weer wat dichterbij. Ik stel me voor dat ik al klaar ben en ook onder de boog door mag. Maar zo ver ben ik nog niet.

Frank:
Plotseling komt ook de gedachten bij me boven dat als het zo doorgaat, Hedwig eerder finisht dan ik, en ik haar dus niet kan zien finishen. Ik denk terug aan 2 jaar geleden dat Hedwig mijn grootste supporter was. Ik wil haar zo graag zien finishen en laten weten dat ik trots op haar ben. Als ik uitstap kan ik gewoon naar de tribune en haar aanmoedigen… Ik weeg het af in mijn hoofd: geen finisher shirt, geen medaille, DNF achter je naam, ook niet het goede zwem- en fietsresultaat afsluiten met een finish en officiële registratie. Dat is toch zeker ook niet aanlokkelijk. Mijn zus Liselot schreeuwt me toe: “Je gaat wel finishen hoor!”

Frank:
Het loopparcours bestaat uit 4 rondes van 10.5 km, en sommige delen loop je heen en weer. Je komt elkaar dus wel eens tegen, en je loopt ook elke ronde langs de finish. Per ronde krijg je een armband en als je vier armbanden hebt, mag je naar de finish.

Hedwig:
Elk rondje wordt een beetje zwaarder, maar de echte man met de hamer kom ik nog niet tegen. Vlak voor de Ironman Zurich had ik het verslag van Reinard over de Frysman gelezen. Bij het lezen dacht ik: wow, wat zal ik blij zijn als die man met de hamer pas bij 35 km komt, laat staan helemaal niet op komt dagen! Maar ook bij mij bleef hij weg, en ineens begin ik aan het laatst rondje lopen. Ik kwam Frank nog een keer tegen en moest even slikken: hij had het zwaar en dat was moeilijk om te zien. Na al zijn harde werken gunde ik het hem zo dat hij deze Ironman ook lekker uit zou lopen! Ik probeerde het van me af te zetten en van mijn moment te genieten.

Frank:
Inmiddels heb ik drie armbanden verzameld, en ik kom Hedwig tegen met vier armbanden. Ze loopt zo’n 7 km op me voor. We omhelzen elkaar met veel emotie en ze geeft me nog een peptalk om door te gaan. Ik loop door en als ik weer bij de finish langsloop besluit ik om haar op te wachten vlak voor de finish, in plaats van aan mijn laatste ronde te beginnen. Op deze manier kan ik haar toch zien finishen. Ik wacht bij de finish en wordt aangesproken door de organisatie: “What is going on?”, ik leg de situatie uit en het is ok, als ik maar niet stil ga staan. Ik moet blijven lopen, anders wordt ik uit de wedstrijd gehaald. Ik vraag of ik in de goede richting moet lopen, maar dat hoeft niet. Ik besluit Hedwig dus langzaam tegemoet te lopen. Het publiek snapt er weinig meer van, maar ziet ook dat ik naar iemand uitkijk.

Finish
Hedwig:
Ik bleef rustig doorlopen en kon zelfs nog een klein beetje versnellen naar de finish toe. Een laatste bocht het terrein op; ik voel adrenaline opkomen bij het idee dat ik straks de magische woorden ga horen. Vlak voordat ik bij de finish kom zie ik Frank weer staan. Even denk ik dat hij besloten heeft te stoppen, maar dan begrijp ik dat hij op me heeft gewacht om me te zien finishen. Ik draai de laatste hoek om en ga over de loper naar de finish. Wat een heerlijk gevoel, iedereen juicht, ik weet dat ik het heb gered en ik hoor de woorden: Hedwig Kikkert, you are an Iron Woman!!! Na de finish meteen de armen van Frank in. Al die trainingen, vermoeidheid, dingen doen en laten en dan zo’n geweldig resultaat; ik ben zo blij dat hij er was om dat te zien en met me te delen. Snel nog een kus en dan gaat ook hij de laatste ronde in.

Frank:
Als Hedwig na zo’n 20 minuten eindelijk de hoek om komt, en ik haar aanmoedig, neemt het publiek het over. Hedwig loopt onder luid gejuich naar de finish en rond haar eerste Ironman prachtig af. Ik omhels haar en ik voel me een heel stuk beter. Ik roep naar de supporters: “Tot zo!” en begin zelf aan mijn laatste ronde. De misselijkheid blijft nu wat langer weg en ik kan het laatste rondje nog een beetje tempo maken. Het besluit om op Hedwig te wachten had me zo goed gedaan dat ik weer helemaal positief in de wedstrijd zat. Ik besloot om mijn eigen finish daarom goed te vieren en werd daarbij goed geholpen door het publiek!

Hedwig:
Terwijl Frank loopt, zoek ik op de tribune de rest van de supporters op. Ik krijg van iedereen knuffels en ben super blij om ze te zien. Wat was het gaaf steeds hun gezichten langs het parcours te zien, wat gaf het me veel energie. Vol euforie geniet ik mee van de sfeer bij de finish line, maar houd gespannen de klok in de gaten. Elke keer dat ik een zwart pakje met wit petje zie denk ik even dat het Frank is. En dan eindelijk zie ik hem echt. Ik ben zo trots op hem als hij er een geweldig feestje van maakt bij de finish. Na toch weer een zware marathon ben ik blij om te zien dat hij de knop heeft omgezet en dat hij kan genieten van het moment en het resultaat van alle trainingen. Ik vind hem stoer en ben trots op de kracht die hij laat zien. Hij is mijn Ironman!

Afsluiting
Hedwig:
We zijn nu drie dagen verder. Ik heb zo genoten! Mijn doel was de race op een leuke manier te kunnen doen en zoveel mogelijk te genieten. Ik heb mijn doel voor 100% gehaald en had me geen betere race en mooiere dag kunnen wensen. Alle stukjes kwamen bij elkaar. Dat mijn lichaam dit kan, geeft me een geweldig gevoel. Al die maanden heb ik gezegd: eens maar nooit weer. Maar nu ik het gedaan heb….zeg nooit nooit!

Frank:
Sport is emotie en een Ironman met je aanstaande, je zwager en vrienden en familie als supporters is emotie tot de macht tien. Zo’n dag is onbeschrijfelijk mooi en laat je weten dat je leeft. In Vancouver, Canada leerde ik daar een mooie lijfspreuk voor:
“This is what we live for”.