“De hele” blijft voor mij het echte triathlonwerk. In augustus 2012 had ik de Ironman Zurich gedaan. Prachtige wedstrijd, maar een Ironman is meestal duur en ver weg. In 2013 was ik klaar voor Almere maar een week van tevoren werd ik ziek. Gewoon een griepje maar starten leek me niet verstandig. In 2014 kwam ik als gevolg van een blessure pas laat op gang, dus maar geen “hele” doen. 2015 was het tijd voor de lange afstand. Maar waar?
Waarom de Frysman?
In Friesland had een enthousiast groepje bedacht dat er in Gaasterland een mooi parcours kon worden uitgezet. Deze “Frysman” was nog in ontwikkelingsfase. Er was een succesvolle 0-editie gedraaid en de inschrijving werd opengesteld voor maximaal 100 atleten. Ik zat met de vinger aan de knop op het moment dat aanmelding mogelijk was, maar tot mijn verbazing liep het niet storm. Uiteindelijk hadden zich 70 mensen aangemeld, waaronder TVR-kanjers Ed , Ramon en Christel. De laatste twee hadden de Grunman al achter de rug en vonden het nog niet genoeg voor 2015. Je hebt altijd baas boven baas.
Voorbereiding
De voorbereiding verliep schemaloos. Maar wel met drie belangrijke “mijlpalen”. De marathon van Rome in april, de Italië-trip begin mei onder leiding van Peter Dullaart en de Halve van Nieuwkoop. Daarnaast nam ik me voor zoveel mogelijk TVR-trainingen te bezoeken en zo vaak mogelijk van werk (Den Haag) naar huis (Schiedam) te fietsen. Dat lukte redelijk. Alleen het buitenzwemmen schoot niet op (koud!). Nieuwkoop was noodgedwongen het startpunt: watertemperatuur van 15,6 graden. Met Nieuwkoop heb ik een haat-liefde verhouding. Meestal is het baggerweer (regen, wind en koud) maar als je daar de eindstreep hebt gehaald geeft dat weer vertrouwen voor de rest van het seizoen. De dag na Nieuwkoop besloot ik de Frysman te laten schieten (“gekkenwerk, niet aan beginnen”). De week na Nieuwkoop dacht ik: “ging toch redelijk, laat ik die Frysman maar doen. Ik heb nog 5 weken de tijd om er wat van te maken. “ In 2011, 2012 en 2013 trainde ik met prima schema’s van Gerard Oomen dus ik wist ongeveer wat ik nog moest doen. De laatste weken voor de start (zaterdag 3 juli) heb ik mezelf nog wat extra taken gegeven. Mooie Bruggenzwem (3,7 km) gedaan in Overschie dankzij Olaf Brouwers en de dag daarop de 3 km zwemtocht van TVR. De Frysman stond gepland voor zaterdag 3 juli. Een warme week waarbij op “raceday” een hittegolf werd verwacht. Donderdagavond besloot de organisatie de wedstrijd naar zondag te verplaatsen en de start een uur te vervroegen naar 07.00 uur. Het hotel waar ik had geboekt (Hotel Jans in Rijs) deed meteen het aanbod om de reservering te verplaatsen. Bovendien zou er om 5 uur ‘s ochtends een triathlon-ontbijtbuffet klaarstaan. Geweldig natuurlijk! Zaterdagmorgen reden Ed en ik naar Friesland. In de middag het parc fermé opgezocht bij het Rea Klif (Rode klif), een stukje gezwommen (al vrij heftig met windkracht 3,5) in het IJsselmeer, het rondje van 45 gefietst, plus het looprondje van 7 km verkend (met de fiets). Wel warm, maar goed te doen. We hoorden dat de vooruitzichten voor zondag toch minder goed waren: kans op onweer met zware buien. Kreeg ik behoorlijk de pest in. Nee, he niet weer storm en regen! Hoeveel wedstrijden per jaar is het eigenlijk “normaal” weer?
Raceday
‘s Avonds op de vloer de te dragen en te gebruiken spulletjes uitgestald. Stickers op lijf en helm geplakt (bijna goed bleek later), startnummer vastgemaakt, bidons en gels klaargezet, op tijd naar bed want dan heb je alle gelegenheid om de hele nacht naar het plafond te staren. Om 04.30 eruit. Alles nog eens nalopen waarbij je op het laatste moment besluit het dan toch maar heel anders te doen. Zo gooi ik het tweede binnenbandje uit de “technische bidon”. Krijg ik later spijt van! Om 05.00 zitten we aan een perfect triathlon-
ontbijt en ik probeer redelijk wat naar binnen te krijgen. 06.00 vertrek naar het parc fermé (op 10 km). Prima parkeerplekje en rustig de fiets en loopsullen installeren. Het IJsselmeer ligt er godzijdank kalm bij. Ik ben een matige zwemmer en we zitten 2 km ten zuiden van Stavoren. Dat betekent dat elke windrichting tussen ZW en NW eigenlijk foute boel is. Het Rea Klif is dan lager wal. Bovendien zorgen de ondiepten (het Vrouwenzand) voor de kust voor extra golven. Maar het waait niet en het zonnetje schijnt voorzichtig. Als we om 07.00 van start gaan heb ik er dan ook alle vertrouwen in.
Zwemmen
Voor mij een lastig onderdeel want veel snelheid zit er niet in en kramp kan meteen uitschakeling betekenen. En na een uur opgeven is natuurlijk niet de bedoeling. Hoe kan ik dat thuis verkopen? We zwemmen een driehoek gemarkeerd door gele kussens waarbij aan de lange zijde een kotter ligt om de richting aan te geven. Dat is ook nodig want in de 
eerste ronde kan ik komende van de tweede boei de derde boei niet zien. Nevel of een beslagen bril? Ik sluit me maar aan bij de mensen die vlak voor me zwemmen. Het zal wel goed komen. En het komt goed. In het tweede rondje verbetert het zicht en het zelfvertrouwen neemt toe (“je bent al over de helft !”). Uit het water, meteen het pak maar uitgetrokken en dan tweehonderd meter de dijk oplopen naar het parc fermé. Met 1 uur en 25 minuten moet ik tevreden zijn.
Fietsen
Zo dan! Dat gaat lekker! Ik haal zelfs mensen in. Hartslag rond de 130, cadans op 90, snelheid steeds ruim boven de 30 km/uur. De eerste twee rondjes gaan prima. Niet te veel negatieve gedachten toelaten (“je hebt nu 90 km gefietst en je bent pas op de helft…en dan moet je nog een marathon lopen…”) en per rondje de zaak bekijken. Intussen ziet de lucht er dreigend uit en in het derde rondje vallen er buien en hier en daar een klap onweer. Maar ik lig op koers en de tank blijft vol. In het rondje is er op 35 km een verzorgingspost waar ik sportdrank water en bananen meekrijg. Een eigen gelletje erbij en we kunnen weer vooruit. Na 160 km een lekke voorband. Nou ja vervelend, maar het gaat mij om het finishen niet om de tijd. Erg handig ben ik hier niet in maar uiteindelijk slaag ik er toch in weer op te stappen. Vijf minuten later opnieuw een lege voorband. Ik kom nu uit bij een verkeersregelaar. Ik kijk de buitenband nog eens goed na en inderdaad zit er een steentje dwars door de band heen. Het tweede binnenbandje ligt nog in het hotel. Einde verhaal? En het ging zo goed! De verkeersregelaar heeft nog wel een binnenband maar met een gewoon ventiel en ik heb 6 of 8 mm nodig. Ventielverlengers gaan gebruiken! Per telefoon regelt hij een binnenband met een lang ventiel. Kost wel even tijd voordat die wordt gebracht (45 minuten) maar dan heb je ook wat: ik kan weer verder. Zesenhalf uur nadat ik het parc fermé verliet ben ik weer terug.
Lopen
Zo dan! Dat gaat lekker! Ik haal weer mensen in. Ik loop rond de 5.30 de kilometer en het voelt allemaal prima. Lopen is altijd mijn sterkste onderdeel en als ik hier eenmaal beland 
ben kan het eigenlijk niet meer stuk. Maar het weer slaat om. Zware hagelbuien met stormachtige noordwestenwind teisteren deelnemers en vrijwilligers. Het vlakke IJsselmeer verandert in een woeste zee. De weg naar het Rea Klif wordt nu een echte beklimming. Bij een verzorgingspost hangt de bemanning aan de balken van de kraam om wegwaaien te voorkomen. Ik help maar een handje want het lijkt erop dat ze de strijd gaan verliezen. De buien worden afgewisseld door droge perioden, maar de wind blijft. In het rondje van 7 km zijn drie posten opgenomen en de vrijwilligers zijn niet klein te krijgen. Ze blijven in barre omstandigheden vrolijk bananen en drank aangeven en informeren naar de geestelijke en fysieke gesteldheid van de deelnemers. Ik mag niet klagen. De afgelegde afstand loopt op en ik voel me nog steeds goed. Zo rond de 35 km moet die man met de hamer toch tevoorschijn komen, maar blijkbaar is hij de weg kwijt en ik niet. Heerlijk gevoel is dat: weten dat je het gaat halen omdat je nu op 40 km zit. Voor de laatste keer de helling op naar het Rea Klif en de eindstreep. Kom maar op met dat finishersshirt!
Terugblik
Als je een wedstrijd goed hebt doorstaan ben je eerder geneigd tot een positieve beoordeling van de organisatie, maar bij de Frysman hadden ze het echt goed voor elkaar. Een rustig fietsparcours, niet verkeersvrij maar goed en veilig gemarkeerd. Een heel mooi looprondje door het dorp (Warns) met enthousiaste vrijwilligers. En zwemmen in het IJsselmeer is op zich al bijzonder. Een karakteristiek van de Frysman 2015: goede organisatie, kleinschalig, vriendelijk, prachtige omgeving, niet duur, aardige mensen. En een fraaie “goodiebag” met nummerband, gels en kaasschaaf. Frysman-misschien wel leuker dan een Ironman.
Foto’s: Tom Maarleveld, Syco Fennema, Theo Kik, Frank de Ruiter
