Ergens in de herfst van vorig jaar zitten Cees den Dunnen en ik aan de borrel in een bekend Vlaardingen biercafé. Alle twee zitten we al maanden te bedenken om in 2014 een hele triatlon te gaan doen. Na een paar biertjes zijn we eruit. 2014 gaat het gebeuren. Na nog een paar bier is er geen weg meer terug en na de rekening te hebben betaald gaan we aan de slag.
Eerst maar eens inschrijven. 300 euro voor een dagje sporten, het moet toch niet gekker worden zeg. Inmiddels is Gerard Oomen bereid gevonden om voor ons schema’s te maken. Hij gaf gelijk al aan, t wordt pittig jongens. Jajajajaa…. (maar wat had Gerard gelijk!!!)
De zwemstart
Wanneer het kanon afgaat om 07:10 op 13 september is alle wedstrijdstress weg. Ruim 500 mannen en vrouwen waaronder Cees, Christel Muis, Tineke van den Berg en Erik Bassie en ikzelf vertrekken voor onze tocht. Na een 2/300 meter komt er wat ruimte en kan ik vrij zwemmen. Ik besluit wat naar de buitenkant te gaan. Ik zwem liever niet bij anderen. Na het ronden van de eerste boei kijk ik even vooruit en zie een lint aan rode en roze mutsen, achter me hetzelfde. Ik ga lekker zeg! Tweede boei ook gerond en we gaan bij de 3e boei de 2e ronde in. Na 2200m kramp in m’n rechterbeen. Shit, begint dat nu al…
Na even stil te hebben gelegen, zwem ik weer verder. Alles behalve dat been voelt goed. Dat been gaat nog opspelen vandaag. Bij de laatste boei mag ik alweer naar de kant. Hoppakee, in een supertijd voor mij heb ik dat zwemmen gedaan. Top zeg, en dan de wissel in. Aangemoedigd door al die mensen, wat een feest!
De eerste trainingsmaanden
De eerste schema’s van Gerard komen binnendruppelen. We beginnen rustig zegt ie. Jajajajaja.. Nu al zoveel fietsen?? Nu al zoveel zwemmen.. hoe ga ik dit verteren zeg. De eerste 100+km ritten breng ik tot een eind. Straks moet ik er 180 en ik ben na die 100km al moe. Na een tijdje is het schema ingeburgerd in het dagelijks leven. Thuis hebben ze er geen last van, denk ik. Zo gaat het een flinke periode door, tot de zomervakantie. Even lekker 2 weken niks aan mijn hoofd. Alleen doen wat goed voelt. Inmiddels lopen we 45km per week, fietsen wat tochtjes van 150km en zwemmen de Vliet wekelijks op en af.
Tegenwind
In de wisselzone had ik bedacht even rustig te gaan zitten, hartslag naar beneden. Al mijn kleren aangetrokken en mijn proviand mee. Op de fiets rij ik richting De Veluwemeer. Het lijkt wel aardig weer. Richting Oostvaardersdijk begint de wind behoorlijk op te steken. De noordooster is toch echt harder dan ik had bedacht. Alle zeilboten varen mij veel te hard. Van te voren bedacht ik tijdens het fietsen krentenbollen en mueslibollen te gaan eten. Na 40 km fietsen heb ik de krentenbollen weggegooid, want ik krijg ze niet weg. Mooi is dat je op zo’n moment echt op je gevoel moet afgaan. De dag is nog lang en je moet eten, dus dan toch maar gelletjes aanpakken. Dat scheelt want aan het eind van de eerste ronde voel ik me een stuk beter. De 2e ronde gaat tot aan Oostvaarder dijk gewoon goed. Op die rotdijk waait het inmiddels nog harder en ik kan niet meer het tempo aanhouden dat ik wil. Ik zak terug naar de 24-25km/u. pff… Dat gaat nog een lange weg worden. Gelukkig zie ik de vuurtoren van Lelystad opdoemen en ik weet dat het zo windje mee naar Almere zal zijn. De laatste 25km zijn echter ook tegenwind. De wind is wat richting noord gedraaid. Zo, dat had ik even niet verwacht. Met pijn en weer kramp in het rechterbeen eindelijk richting T2. Wat zou ik graag willen lopen zeg.
Laatste loodjes
Tot de zomervakantie was het allemaal nog vrijblijvend trainen. Er was nog ‘niks’ in het vooruitzicht. Nu wordt het een kwestie van moeten. Er is eigenlijk niet zoveel meer aan. Ik hou vol, ik wil dit toch zeker zelf! Vrijdag 12 september worden we in Almere verwacht en de laatste week ervoor begint de stress. Heb ik genoeg gefietst en word ik nu toch verkouden, zijn de zaken waar mijn gedachten zich mee bezig houden. In Almere aangekomen begint het feest. Registreren, fiets wegzetten, tassen vullen. Heb ik nu echt alles goed gelegd? Dan even eten, pastaparty of carboload noemen ze dat. Ik kan eigenlijk geen hap wegkrijgen. Uiteraard dat zijn de zenuwen… Na nog wat te slapen, een redelijke nacht dus, gaat de wekker en Cees en ik bewegen ons weer richting Esplanade. Ruim een uur van te voren zien we Christel nog even, ook goedemorgen. Wetsuit aan en dan lopen richting het water. NU gaat het allemaal gebeuren, HIER hebben we het voor gedaan. DIT is onze dag.
42km
De hele dag genoten van het weer, mensen en de charmes van de wedstrijd, ga ik de finale in. Familie zie ik en ik voel me nog goed. Eigenlijk…. ik voel me fantastisch! De eerste 3 ronden gaan erg lekker en ik ben al op de helft. Dit moet lukken. Na 28km komt het rechterbeen weer op de proppen en ik moet even stilstaan. Even wrijven, steunen, kreunen en andere oergeluiden komen uit m’n mond. Uiteindelijk ,na heel wat wandelen, kan ik weer gaan rennen. Christel haalt me weer in en zo sleep ik mezelf er een beetje door. Laatste ronde begint en dit is geweldig! Pijn voel ik niet meer en ik bedank wat mensen die langs de weg staan. Met een grote glimlach komt dit avontuur aan een eind, na 11:45 en 51 seconden. Wat een prachtsport is dit.
