In de Volkskrant lees ik een verhaal uit India. Drie blinde mannen moeten een olifant aanraken en raden hoe het beest er uitziet. De man die de staart pakt meent dat het een slangachtig wezen is dat zich kronkelend voortbeweegt. De man die een poot betast denkt dat het om een massief dier gaat dat zich nauwelijks kan verplaatsen. De derde man heeft de slurf gevoeld en meent dat hij met een reusachtig wormvormig beest te maken heeft. Ieder heeft zijn eigen werkelijkheid gecreëerd.

Triatleten zijn al wat verder want wij combineren drie onderdelen tot één mooie sport. Maar hoe je tegen die sport aankijkt kan dan weer heel erg verschillen. Tijdens de TVR-voorjaarsreis naar Cesenatico (meegaan volgend jaar!) worstel ik regelmatig met dat dilemma. Trap je zo hard mogelijk door wanneer je door de Romagna fietst of stap je nu en dan af om te genieten van een cappuccino op een middeleeuws uitgezonderd acties, aanbiedingen en dorpsplein? Trek je zes uur uit om te fietsen en een half uur voor het terras of draai je de zaken om?

In dezelfde Volkskrant is een discussie losgebarsten tussen hondenbezitters, joggers en mountainbikers. Ze komen elkaar tegen in de polders, de duinen en de bossen. Maar elke groep heeft zijn eigen werkelijkheid. Voor de hondenbezitters zijn fietsers gestoorde fanaten die op hoge snelheid alles wat hen in de weg staat eerst vervloeken en vervolgens van het pad rijden. Voor de tegenpartij zijn hondenbezitters luilakken die te beroerd zijn om hun hond aan te lijnen en op die manier fietsers in levensgevaar brengen.

Nog even terug naar het Italiaanse TVR-traininskamp (meegaan volgend jaar!). Een onweersachtige lucht en een paar stevige buien dreven ons naar een schuilplaats. Even buiten Longiano belandden we in een bushokje. Om de wachttijd spaarpunten te veraangenamen deed iemand het voorstel wat te zingen en al snel kwamen klassieke nummers uit The Sound of Music voorbij. In het appartementencomplex tegenover de bushalte schoven steeds meer gordijntjes open en verbaasde gezichten verschenen boven de vensterbank. “Wat is dat? Negen buitenlanders in wielerkleding die ineen bushokje de familie Von Trapp naspelen? Ontsnapt uit het gesticht? Een terreurgroep die een aanslag voorbereidt? Zullen we de politie bellen?” Zij hadden de staart, wij de slurf.

De Column van Reinard Maarleveld