De start
De hemel rommelt onheilspellend, het startschot gaat. Daar gaan we dan! Een kolkende massa ledematen in een kleine haven aan de Maas. Al snel zwemt de massa bij me weg en blijf ik, als minder goed zwemmer, achter met de andere mindere godinnen. Wel lekker rustig zwemmen zo. Negatieve gedachten verdwijnen. Ik mag dan niet snel zijn, maar zit lekker in mijn ritme, dit onderdeel ga ik halen. Er zwemmen zelfs nog een paar dames in mijn buurt en verrek, die ene dame lijkt mijn teamgenootje Ellen wel. Na dik 1500 meter zwemmen, mijn horloge maakt er 1800 van, blijkt ze het ook te zijn. Grappig!
Teamspirit
Dat Ellen er vandaag bij is, geweldig, maar niet helemaal in de lijn der verwachting. Door blessureleed, gezondheidsproblemen en gebrek aan beschikbare reserves in het team, is Ellen vandaag ondanks een hardloopblessure toch van start gegaan. Dat is nog eens teamspirit! Ze zal niet gaan lopen, maar dat doet er niet toe, ze staat er toch maar weer! Voorafgaand aan de 5 wedstrijden die we voor de 1e divisie moesten volbrengen, hebben we een aantal keer moeite gehad om voldoende dames aan de start te krijgen. Uiteindelijk lukte het toch steeds net, met dank aan alle dames die steeds wilden invallen.
Technisch fietsrondje
Samen rennen we richting fiets. Vervolgens ben ik aan het rommelen met mijn horloge, wetsuit, sokken en een gellybar die perse naar binnen moet. Ellen is wat sneller en vertrekt vast richting fietsparcours. Je haalt me wel in, toch? Roept ze nog. Niet dus. Ondanks dat achteraf blijkt dat we ongeveer hetzelfde tempo hebben gefietst, kom ik er niet meer bij. Vooraf had ik gehoord dat het fietsparcours technisch is. Ik zou eerder willen zeggen: onhandig! Wie bedenkt er nu om een stoepje van 5-10 cm op te nemen in een triathlonparcours? Tijdens de race is ook precies daar iemand hard onderuit gegaan. Gevolg, naar het ziekenhuis om gehecht te worden…
Het eerste rondje rij ik twee keer bijna verkeerd. Ik geloof gewoon niet dat ik dat stoepje op moet. Met Ellen uit zicht, komt mijn andere teamgenootje Simone me in een keer voorbij suizen. Ze blijkt wel 10 minuten op me gewonnen te hebben met zwemmen en wisselen. Aanhaken, roept ze. In eerste instantie denk ik, dat gaat toch niet? Maar het lukt me om haar in zicht te houden. Op de bochtige stukken gaat zij super, op de lange rechte stukken ben ik in mijn element. Zo wordt het een beetje stuivertje wisselen, waarbij we proberen niet te stayeren. Niet stayeren is sowieso een uitdaging op dit parcours, omdat we met zo’n 75 deelneemsters 8 rondjes van 5km moeten rijden.
Fietstraining
Bochten nemen is een combinatie van techniek en durf, zo blijkt ook weer tijdens deze wedstrijd. In het voorjaar hebben de TVR dames techniektraining gehad van Marcel Verburg en Margriet Uil. Tijdens deze training hebben we geleerd om het buitenbeen strekken en hiermee stevig op de trapper duwen in een scherpe bocht, waardoor je meer grip houdt en je fiets ‘als vanzelf’ door de bocht gaat. Daarnaast kom je beter door de bocht door van buiten naar binnen en vervolgens weer naar buiten rijden. In de vele bochtjes in het parcours heb ik alle mogelijkheid om deze technieken toe te passen. Op mijn tijdrit fiets voelt het alleen toch wat anders dan op mijn racefiets en ook de drukte op het parcours maakt me wat onzekerder. Blijven oefenen dus.
Het laatste onderdeel
Na het fietsen mag er uiteraard gelopen worden. Mijn onderdeel. In het parc ferme kom ik opnieuw teamgenootje Ellen tegen. Ze gaat echt uitstappen, verstandig! Het loopparcours blijkt aan de saaie kant te zijn, en ook wat verder dan 10km. Vier rondjes van ongeveer 2,8 km. Ik haal veel dames in, maar wordt af en toe ook ingehaald. Het is me totaal onduidelijk op welke positie ik lig. Na 2 uur en 50 minuten komt eindelijk de finish in zicht. Yes, gehaald! Mijn teamgenootjes staan nog te wachten in het finishgebied. High five, we hebben het weer gedaan. De volgende dag blijkt dat we ondanks dat Ellen is uitgestapt, toch 2 plekken zijn opgeschoven.Gaaf, 22e van de 29 klinkt toch beter dan 24e. Helaas voorkomen we daarmee niet dat we naar de 2e divisie gedegradeerd worden. Dat wil zeggen, als er een 2e divisie komt voor dames.
Vooruitblik
Het zou leuk zijn als we volgend jaar opnieuw met een TVR damesteam aan de start kunnen staan in de 2e divisie. Onze degradatie lijkt me eerder een voordeel dan een nadeel. Strijden met deelneemsters van vergelijkbaar niveau is veel motiverender, dan vooraf weten dat je geen kans maakt. Het gaat wel een uitdaging worden om een enthousiast team bij elkaar te krijgen, dat fit is en juist voor de wedstrijden in de 2e divisie wil gaan. Dus, als je volgend jaar mee wilt doen… Informeer bij onze teamcaptain Hillie Heinsbroek.
Door: Janna Brand
