Het idee is ontstaan in januari na een zwemestafette in Maarssen: waarom doen we in oktober niet mee met de halve Ironman van Turkije?? Twee weken later hadden wij (Raoul, Sake, Yolanda en Miriam) ons ingeschreven (twee buddypakketen voor twee personen met all-inclusive hotel en startbewijs) en het vliegticket was geboekt. Het trainen kon beginnen!
Afgelopen zondag 15 oktober was het zover, na een mooi seizoen met wedstrijden mochten wij als ‘new bees’ het seizoen afsluiten met de 70.3. Twee dagen van tevoren waren we vanuit Brussel naar Antalya gevlogen en daar stond onze eerste verrassing al te wachten: we kregen een super upgrade van een standaard hotelkamer naar villa voor vier personen met eigen golfkarretje en zwembad in de achtertuin. Een goede start van een sportief weekend. ’s Middags hebben we ons startbewijs opgehaald en verder lekker gerelaxed.
De dag voor de start zag er als volgt uit: eten, briefing, eten, fietsen en toebehoren wegbrengen (in de golfkar), daarna weer eten en tot slot: tatoeages opplakken, het hoogtepunt van de dag. En op tijd naar bed, want volgende dag moesten we er vroeg uit.
Raceday! Om 5:45 uur zijn we de dag begonnen met …. eten. Daarna zijn we met onze ‘auto’ naar de transitiezone gereden (hoe luxe) om deze nog even in te richten. Hier kregen we te horen dat het een non-wetsuitswim werd, watertemperatuur was 25 °C. Na de zenuwplasjes zijn we naar de zwemstart op het strand gelopen. Want ja, wij moesten zwemmen in de zee. Het was een rollingstart, waardoor we allemaal de ruimte kregen om te zwemmen. De zee was behoorlijk ruig met wat golven en stroming en we waren alle vier opgelucht toen dit onderdeel erop zat.
Nadat we na 1 km lopen door onder andere de lobby van het resort bij de transitiezone aankwamen mochten we eindelijk fietsen. Eenmaal op de fiets bleek de weersvoorspelling niet helemaal te kloppen. Er was aangegeven dat het windstil zou zijn, maar dit was niet het geval. Maar wij als Nederlanders hebben heel wat medetriathleten ingehaald die stil leken te staan met deze wind. Na het keerpunt was het vliegen geblazen en zijn we elkaar tegengekomen. Dit onderdeel is bij alle vier goed verlopen, want we hebben allemaal als beesten gefietst.
Zo vlak als het fietsparcours was, zo gevarieerd (op en af en wisselende ondergronden) was het looprondje. We liepen over golfbanen, trails en zand. Daarbij was het ondertussen zo’n 30 °C en begonnen de kilometers te tellen. Eenmaal over de finish waren we gesloopt maar euforisch en konden we genieten van onze prestatie.
In tegenstelling tot de mannen, die bleven eten, hadden de dames meer moeite hun bordje leeg te eten. Maar het glaasje champagne smaakte erg goed!
