Het WK triathlon, de ITU Grand Final en mijn wedstrijd – de Olympische afstand – begon eigenlijk al op donderdag 14 september. Samen met Koos de Vos (dit WK aka Koes the Fox) ’s ochtends als een van de eersten de startset opgehaald bij de registratie. Een hilarisch moment – een erg scherpe vrijwilliger die mijn startset niet wilde geven omdat mijn voornaam op de startset verschilde van mijn voornaam op mijn rijbewijs. Ik heb deze mevrouw maar kort indringend aan hoeven kijken om toch mijn startset te krijgen.Donderdag ochtend stond ook de “swim familirazation” op het programma. De deelnemers mochten het zwemparcours in de Rijnhaven (met Reinhavenbrug!)  verkennen. Lopende naar de start, tussen Japanners, Brazilianen, Amerikanen en Engelsen begon het een beetje te kriebelen. Gezonde wedstrijdspanning? Het open water zwemmen was voor mij een “dingetje” na mijn benauwde avontuur in Binnenmaas. Omkleden op straat en op het terras van een restaurant. Piepjonge Braziliaanse meisjes werden in hun wetsuit geholpen door net iets te brede vriendjes en “golden girls” uit de USA (Californie?) keken angstig naar de lucht en kregen een spontane wegtrekker bij het horen van de watertemperatuur.

Met wetsuit dus het ponton op. Het parcours gezwommen en Koes was zo aardig om bij iedere boei even te wachten. Bij een kijkslag op 800 meter was de lucht wel erg donker en hing er een grijze sluier over het water, striemende regen in m’n gezicht. Ik zat midden in een hoosbui. Gelukkig bij 1250 meter was het weer droog en konden we naar het ponton om uit het 18 graden koude water te gaan. Dat zwemmen ging goed, niet te snel beginnen en daarna “handig” mee zwemmen- dat zou ik op race day gaan doen.

’s Avonds de officiële openings ceremonie in de Laurens kerk. Indrukwekkend met al die nationaliteiten en uitspreken van de atleten, coaches en officials eed. Zet Brazilianen, Mexicanen en Amerikanen bij elkaar en je hebt het recept voor een feestje. In mijn gevoel was het WK nu begonnen. Op vrijdag nog een fietsverkenningsronde gedaan met Rob Hekking – een Nederlandse Australiër waar ik al een paar maanden contact mee heb. Indrukwekkend, al die nationaliteiten op het fietsparcours.

Zondagochtend – race day – ging de wekker wel erg vroeg – 04.45 – en ontbijten, benen door Yvonne in de kinesiologie tape en naar Koes the Fox toe. Wel even schrikken – de buitentemperatuur was 8 graden en de lucht was nog donker en een beetje mistig. De hardloopschoenen naar T2 brengen, met de boot naar de  overkant naar T1 en de zwemstart. Koes en ik zaten om 07.15 op de boot en dus ruim op tijd. Helm en schoenen bij de fiets gelegd en dan “killing time” bij de zwemstart van de age group series. Omkleden en wetsuit aan en naar de pre -start “kooi” Voordat we het ponton op mochten werden al onze namen genoemd, dat maakte wel indruk.

De age groupers moeten vanuit het water starten en ik had mij voorgenomen om rustig te beginnen, naar de eerste boei te zwemmen en daarna het tempo te verhogen en “handig” mee te zwemmen. Dat lukt ook, het water uit en een heel eind lopen naar T1. Op het blauwe tapijt al de eersten ingehaald en T1 uit en weer een eind lopen naar de “balk”.

Het fietsen was begonnen, wat een ontdekkingsreis! Het parcours kende ik goed dus was in het voordeel. Inhalen, inhalen en inhalen. Bibberende en zwalkende deelnemers uit bijna alle landen, remmend voor iedere bocht. Op de Brienenoord nog even opgehouden door een mevrouw uit Nieuw Zeeland. Fietste midden op en heb 2 keer in mijn vriendelijkste Engels gevraagd of zij opzij wilde gaan en rechts wilde gaan rijden. Geen gehoor, op z’n Rotterdams “pleurt op naar rechts” reageerde ze wel! Bij het eerste keerpunt het TVR promoteam zien staan, met luide aanmoedigingen schreeuwden zij de TVR triatleten naar voren! De tweede ronde gereden en op weg naar T2. Vlot naar binnen kunnen lopen en aan de 2 looprondes kunnen beginnen. Ook hier weer inhalen op het bochtige parcours. 2 Japanners en een Australiër maakten een denkfoutje om met mij mee te gaan lopen. Onderweg weer het TVR promoteam langs het parcours (die kunnen echt kabaal maken!) Uiteindelijk goed gefinisht en op mijn TVR matties Rein en Koes kunnen wachten.

’s Avonds nog de sluitingsceremonie in de Maassilo en het WK feestje was voorbij. Ik ben niet zo van de “terugkijk” maar onderweg tijdens het uitfietsen borrelde dit naar boven:

  • Ik heb deel mogen nemen aan een fantastisch sportevenement en in een “setting” die ik niet snel zal vergeten.
  • Met al die nationaliteiten een fantastische dag heb gehad.
  • Het TVR promoteam bedank voor al die aanmoedigingen en support.
  • De meeste buitenlanders niet durven en/of kunnen fietsen.
  • Een gouden toekomst is weggelegd in Amerika, Canada en Australië voor fietstrainers als Marcel Verburg en Jean Michel Stoorvogel.
  • Ik niet naar de Grand Final in 2018 ga.
  • Het was vijf uur en Rotterdam was nog niet wakker.
  • De zwem, fiets en loop trainingsprogramma’s van TVR een goede basis waren in de voorbereiding.
  • Er triatleten waren die met SUI (van Tsang?) op hun buik rondliepen.
  • Koes the Fox de kalmte zelf was – aan de buitenkant tenminste.
  • Raoul Majewski en Ton van Vliet hele mooie foto’s hebben gemaakt.
  • Yvonne mijn benen heel goed had gemasseerd.
  • Ik op de fiets luidkeels “we could be heroes, just for one day” ben gaan zingen.

Tom Berkouwer