Weer thuis na een weekendje Friesland. Toen ik inschreef op 30 november 2015 had ik het gevoel dat ik mij goed kon voorbereiden voor deze wedstrijd. Een maand eerder ook al ingeschreven voor de marathon voor Rotterdam. Met flexibele werktijden zou ik voor en na mijn lunchpauze tijd op nemen om te kunnen trainen en het te verdelen over de dag.
Helaas liep dat anders. De werkdruk nam al in november toe en dat resulteerde al snel in het niet bezoeken van de zwemtrainingen. Het bleef alleen bij lopen en met 3 halve marathons in december, januari en februari allen rond de 1:50 bleef ik hoop houden dat het wel goed zou komen. Na de laatste halve marathon kwam de klad er in en gebeurde het met regelmaat dat ik ‘s avond na het eten al in slaap viel en soms 3 a 4 uur later pas wakker werd. Marathon in Rotterdam beschouwd als training en na 31 km uitgestapt en een tijd onder de 3 uur toch enigszins tevreden.
Werkdruk bleef en de energie voor duurlooptrainingen bereikten een dieptepunt.
Eind mei, begin juni alsnog begonnen met zwemtrainingen tijdens mijn lunchpauze, 3 a 4 keer per week. In de 3e week lukte het om 3 km te zwemmen binnen het uur. Enige probleem dat ik al jaren heb is kramp tussen de 2 en 3 km als ik een wetsuit draag. Vermoeden rees dat het probleem zat in het strak zitten van het pak rondom mijn kuit. In de laatste test tijdens de 4 km Unltd Swim Overschie bij 2700 meter weer kramp en toen mijn pijpen tot aan mijn knie omhoog getrokken en wonder boven wonder zonder problemen door gezwommen. Conclusie: Schaar er in tot net onder de knie.
Dan het fietsen. Vier fietsritten in de afgelopen twee weken, met een totaal van 350 km en twee keer op een spinner met een totaal van 70 km.Dat is dus minstens nog geen 1/10 deel is van wat je normaal in een voorbereiding doet voor een LD.
Hoe ga je dan de wedstrijd in ? Vertrouwen dat het goed komt met het zwemmen, ik heb wel eerder gekken dingen gedaan op de fiets, dus ik ga op zeker uit fietsen. Alleen wat kan je dan nog op de marathon? Bij het opstaan 04:30 lijkt het er goed uit te zien wat het weer betreft. Even checken op internet tijdens het ontbijt geeft alleen regen aan later op de dag, maar tegen die tijd moet ik al aan het lopen zijn schat ik zo en dat vind ik minder erg dan als ik op de fiets zou zitten. Aangekomen bij de start blijkt de zuidwesterwind ons toch een golfachtig IJsselmeer voor te schotelen.
Na het praatje en startschot door Henk Angenent gaan we op weg naar de 1e boei. Hier begint de 1e van 2 rondes en binnen een paar minuten ligt het hele veld uit elkaar. Door de golven is navigeren en borstcrawl bijna niet te doen. Na de ronding van de volgende boei komen de golven van rechts, dus links ademhalen. Alleen staat aan die kant de zon die je verblindt en dan moet je proberen om weer vooruit te kijken en dan weer je richtpunt te vinden.
De volgende boei ronden en terug naar de 1e gaat iets beter en de 2e ronde in. Na 100 meter was er een ondiep gedeelte waar iedereen in de 1e ronde ook al een stuk hadden gelopen. Ik vroeg aan een andere deelnemer hoe laat het was en het bleek dat we 45 minuten onderweg waren. Pfff gelukkig ik had het gevoel dat het al een uur was. Ik besloot om nu maar met een schoolslag naar de boei te zwemmen om geen energie te verspillen. Ik kon nu de boei gewoon in de gaten houden, terwijl ik naast mij andere echt zigzaggend door het water zag gaan.
Tijdens tijdens deze 2e ronde voel ik de band van mijn transponder wapperen en denk dat ik hem kwijtraak. Behoorlijke opgaaf om tijdens die golven te controleren of alles wel goed vastzit aan je enkel. Uiteindelijk zat het wel goed vast , maar was de flap zo lang dat tijdens de beenslagen die er onderuit kwam.
Eenmaal uit het water zonder problemen van kramp( afknippen van een deel van de pijpen heeft geholpen) de heuvel bestormen en parc fermee in op weg naar het fietsonderdeel.
Wat doe je met zo weinig kilometers in de benen? Rustig aan of toch volle bak en zien waar je strand? Het wordt het laatste. De kans dat ik wederom niet finish dit jaar is groter dan wel. Ik wil eigenlijk zien wat maximaal mogelijk is vandaag op de fiets. Dit keer gels in mijn bidon leeg geknepen met wat water om het makkelijker in te nemen. Dit is mij goed bevallen, volgende keer weer.
Het 1e uur gaat erg lekker met een gemiddelde van 34,5 km/u, 2e en 3e uur iets minder, maar aan het eind van de 2e ronde( 90 km) is het gemiddelde nog steeds 32 km/u. Ondertussen is het steeds harder gaan waaien en draait de wind wat en ik voel langzaam de kracht wegvloeien. In mijn 3e ronde haal ik voor de 9e keer een deelnemer in tijdens het fietsen en zie in de verte nummer 10.
Ondertussen komt er een motor van de organisatie voorbij met fotografe achterop, een van de dames die ook het bodypainten van de nummers voor haar rekening nam. Ze blijven een aantal kilometer bij mij rijden en ik begin nu te twijfelen of het foto’s zijn of dat er gefilmd wordt.We komen bij een stukje waar ik in de vorige ronde net niet de 50 km/u haalde en had al de intentie om dat toch nog 1 keer te proberen. Ik dacht als het misschien toch gefilmd wordt ziet het er vast leuk uit.
Linksaf de bocht door 1,2 en 3 keer schakelen en knallen maar. De motor moet nu behoorlijk gas geven en dat geeft mij nog even een boost na 100 km en bereik toch nog een max. van 52,6 km/u. Toch even leuk. Achteraf na navragen bleek het toch alleen foto’s te zijn. Ben er wel benieuwd naar.
Het gat naar de volgende deelnemer is ondertussen bijna gedicht, maar voel dat de man met de hamer nu wel wat harder begint te slaan. Ik zit op +/- 105 km en dan komt de kopman op de fiets voorbij. De man met de hamer heeft wat maten meegenomen en geeft nog een paar klappen. Je weet dat er echt snelle mannen bijzitten, maar het doel is wel om niet gelapt te worden met het fietsen. Een sportief bemoedigend woordje van de kopman wordt gewaardeerd maar het helpt helaas niet.
Ik haal nr.10 nog wel even in , maar dat duurt maar een kilometer of zo en dan treedt het verval echt in. In de 4e ronde wordt ik weer teruggepakt door achterliggers en zit ik er helemaal doorheen. De laatste 75 km’s waren een lijdensweg. Ik wist van gekkigheid niet meer hoe mijn stuur vast te houden. Liggen duurde niet langer dan 30 seconden, bij de remmen, bovenop of de steunen van mijn ligstuur. In de 1e en 2e ronde merkte ik weinig van een kuiltje of hobbeltje, in ronde 3 en 4 leek een klinkerweg wel alsof je over stoepranden reed. Ik zat dus 75 km diep, diep in mijn reserves als die er al was.
Eenmaal in het parc fermé begint de twijfel wel of niet verder. Ik heb geen last van stijve spieren of kramp, alleen is de batterij leeg. Toch de loopschoenen aangetrokken, vaseline smeren voor de schuurplekken. Het op je inpraten van de vrijwilligers helpt je even over het punt heen om het toch te proberen. Een beetje pijnlijke rechtervoet met landen en afzetten, waarschijnlijk wat overbelast met fietsen, zorgt ervoor dat ik in de 1e ronde al een paar keer ga wandelen.Het is inmiddels begonnen met regenen en duurt volgens mij wel 1,5 uur. Bij de windmolens post krijg ik mijn 1e bandje geef ik al aan dat het waarschijnlijk de enige zal zijn.
Een dame aldaar weet mij te overtuigen door voor te stellen dat we een date hebben voor de volgende ronde en een 2e bandje. Tja dan laat ik mij nog wel een keer verleiden.
2e ronde ingegaan en het wandelen wordt steeds meer. Mijn 2e bandje opgehaald en date nr. 2 gemaakt 🙂 Tijdens de 3e ronde tussen post 1 en 2 overtuig ik mijzelf dat het nu genoeg is. Ik wandel nog wel naar post 3 om de dame te bedanken voor de motivatie en om te zeggen dat het de laatste keer is dat ik langskom vandaag. En met 3 bandjes wandel ik naar de finish. 1 bandje meer dan vorig jaar , dat dan weer wel.
Bij de finish mijn 3 bandjes ingeleverd en afgemeld en dus DNF achter mijn naam.
Geen moment spijt ervan, je denkt er echt wel een aantal keer over na onderweg. Kijkt achteruit en bedenkt waarom het fout is gegaan, kijkt vooruit wat de consequenties zijn of gevolgen.
Conclusie voor mij is dat ik over 2 weken in mijn eigen Rotterdam wel een goede wedstrijd neer kan zetten tijdens de ITU wedstrijd en nu lekker getraind heb en snel weer hersteld ben. Genoeg positieve dingen deze dag dus. Ik heb het krampprobleem met mijn wetsuit zeer waarschijnlijk opgelost, ik kan 100 km volle bak fietsen, gels in een bidon is een prima oplossing. Afspraak om de benen te masseren en weer fris te maken staat en daarna de draad weer oppakken.
Rest mij om te zeggen dat de organisatie een pluim verdient voor de verbeteringen die zij in de 2e editie al doorgevoerd hebben na een heftige 1e editie. De vrijwilligers toppers zijn en onmisbaar om ons als deelnemer de mogelijkheid te geven om in wedstrijdverband een parcours af te leggen. Inmiddels had ik al gehoord en zag vandaag bevestigd dat er een 3e editie komt. 3 x is scheepsrecht dus volgend jaar doe ik op zeker weer mee en zal de voorbereiding prioriteit nr.1 hebben en hoop ik dat de wedstrijd zijn inschrijflimiet bereikt , want dat verdient het!!
Auteur: Ed van Hillo
